සිංහල කොල්ලන්ට මොකද වෙන්නේ

[sudathmadusanka]

මචෝ. එලකිරියේ සීමා මායිම් තියෙනවා මචන්


tip - ජොබ් හොයනවනම් නිතරම ඉරිදා පත්තරේ බලන්න පුරුදු වෙයන් මචන්

එච්චරයි

hmmm..
Math matale .. Maths kale... ekai ahuwe.....

 

[lankawmlp]

waren sinhalu meka kiyopan

 

[supaa]

bump..

Godak u hithan inne gedara minussunge salli walin denimak aragena shoes dekak dala sun glass ekak ella gaththama okkoma hari kiyala.. Moda thakathiruwo..

 

[mysterious boy]

elazzzzz rep++++

 

[ManOfSteel]

මමත් හොද කටු කාල තියනවා කට්ටියට job හොයල දෙන්න ගිහින් ,
degree එකකුත් කරලා job එකක් නැතුව ගෙදරට වෙලා ඉන්න අපතයෙක්ට මම දන්න
හොද company එකක job එකක් සෙට්කරලා දුන්න ,
probation කාලෙම 30ක් දෙනවා permanent උනාම 45කට වඩා සෙට් වෙනවා.

මේ හුයන්න එතන ගිහින් හත්පොලේ ගාගෙන ....
එතන වැඩ කරන එවුන්ට පොර talks දාල ..
කරන්න තියන මෙලෝ මගුලක් හරියට කරලා නෑ මුගේ තියන පණ්ඩිත කමට...

මට ඒ Company එකේ Manager කතාකරල කිව්වා මුව තියා ගන්නවද නැද්ද කියල එන සතියේ decision එකක් ගන්නාවකියල
මටත් එක්ක ලැජ්ජයි .....

මම ආයේ එකෙක්වත් company වලට recommend කරන්නේ නෑ කියල හිතා ගත්ත...

 

[codegeek]

නියමයි රත්තරන් අයියා මාර විදිහට් හිතට වදිනවා

 

[Johndoggett]

සිංහල ජාතිය ගොඩදාන්නනම් අපි පුක ඉරාන කෑගහලා විතරක් හරියන්නේ නෑ බොලව්. ඉගෙනගනිල්ලා.

තරහ වෙන්ඩ එපා මෙහෙම කියුවට, සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩනම් පුක ඉරාගන කෑගහලවත්, අධයාපනයෙන්වත් බැහැ. සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ නම් ජානමය වෙනසක් කරන්ඩ වෙනවා. ජන්ම ගති වෙනස් කරන් නැතිව සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ බැහැ. මම කොහොමත් ඔය සිංහල බෞද්ධ කම් ගැන කතා කරන්ඩ කැමති නැහැ. දෙමල මිනිහ දෙමල මිනිහ ගැන හිතනවා. මුස්ලිම් මිනිහ මුස්ලිම් මිනිහ ගැන හිතනවා. ඒත් සිංහලය තරම් තමන්ගේ ජාතියේ එකාට කපන එකෙක් මේ ලෝකේ තවත් ඉන්නවද? සිංහලයෙක් වෙලා ඉපදුනාට වඩා හොදයි දෙමළෙක් වෙලා ඉපදුනානම් කියල හිතෙනවා. සිංහලය හැමදාම අවුරුදු 2500 ක ඉතිහාසේ ගැනයි "අපේකම" ගැනයි පම්පෝරි ගහනවා මිසක් ඉදිරියක් ගැන හිතනවද? පොඩ්ඩක් හිතල බලන්ඩ ඔය පාරවල් ගානේ රස්සාවල් ඉල්ලලා, අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා, පඩි වැඩිවීම් ඉල්ලලා කෑ ගහන උද්ගෝෂණ කරන මිනිස්සු අතරේ දෙමල, මුස්ලිම් මිනිස්සු කී දෙනෙක් ඉන්නවද කියල. ඒ මිනිස්සු තම තමන් ගොඩ නැගෙනවා. සිංහලය හැමදාම අනුන්ට බැන බැන පාරට වෙලා කෑගගහ ඉන්නවා.

ඔය රැකියාව කියන කාරණය ගත්තොත්, ඔතන තියෙන්නේ ආකල්පමය හේතු. සරලවම කියනවනම් යටහත් චින්තනය. බහුතරයක් තරුණ, තරුණියෝ හිතන්නේ ඉගනගන, හොද ජොබ් එකක් හොයාගන, ලෝන් එකක් හරි දාල ගෙයක් දොරක් හදාගන, ලීසිං එකක් දාල කාර් එකක් අරන්, කසාදයක් බැද ගත්තම ජීවිතේ හරි කියල. එතනින් එහාට තමන්ගේම කියල දෙයක් ගොඩ නගන්ඩ උත්සාහ කරන්නේ කීයෙන් කී දෙනාද? දරුවෙක්ගේ ළමා කාලයේ ඉදන්ම දෙමවුපියෝ ඔලුවට දාන්නේ දොස්තර කෙනෙක්,ඉංජිනේරුවෙක්, ගුරුවරයෙක් වගේ රස්සා මිසක් වයාපාරිකයෙක් වෙන්ඩ කියල කවදාවත් කියනවද? කෘෂිකර්මය වගේ ක්ෂේත්‍ර වලට යොමු වෙන්ඩ පවා අද තරුණ පරම්පරාව ලැජ්ජයි. දරුවන්ව ඒවාට යොමු කරන්ඩ දෙමවුපියෝ ඊටත් වඩා ලැජ්ජයි. මොකක් හරි ජොබ් එකක් පස්සේ දුවල අනුන්ට කබුරන්ඩ තමයි බලන්නේ.

මගේ ඉහලම අධ්‍යාපන සුදුසුකම උසස් පෙළ. එතනින් එහාට අධ්‍යාපනයෙන් ඉදිරියට නොගියේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුල් වෙන්ඩ සුදුසුකම් නැති නිසා නෙමෙයි. මම උසස් පෙළ කෙරුවේ ගණිත අංශයෙන්. ප්‍රතිපල B 3 යි. engineering යන්ඩ බැරි උනාට physical යන්ඩ පුළුවන් කම තිබුන. ඒත් එතනින් එහාට ඉගන ගන්ඩ නොහිතුවේ මගේ මුල ඉදන්ම රස්සාවක් කරන්ඩ බලාපොරොත්තුවක් නොතිබුණු නිසා. engineering සිලෙක්ට් උනානම් මම කැම්පස් යනවා. මොකද මම engineering වලට ආසයි. ඒ ගියත් මම අවසානයේ එන්නේ මගේම ව්‍යාපාරයක් කියන තැනට මිසක් ඉන්ජිනේරුවෙක් වශයෙන් රැකියාවකට නෙමෙයි. මම මුල ඉදන්ම බලාපොරොත්තු උනේ සුලුවෙන් හරි මගේම කියල ව්‍යාපාරයක් පටන් අරන් ඉස්සරහට යන එක. මට මුලින්ම බාධකය ආවේ ගෙදරින්මයි. ඒ ගොල්ලන්ට ඕන උනේ මම හොද ඔෆිස් එකක හරි බැංකුවක හරි ජොබ් එකක් කරනවා දකින්ඩ. එතෙන්දි මට ලොකු සටනක් කරන්ඩ උනා මගේ මතය වෙනුවෙන්.

ව්‍යාපාර කියන්නේ හැමතිස්සෙම අවදානමක්. බිස්නස් මැනේජ්මන්ට් උපාධි කල පමණින් බිස්නස් කරන්ඩ බැහැ. ඒකට වැදගත්ම දේ ස්වාධීන චින්තනයක් තියෙන්ඩ ඕන. අනිත් දේ තමයි කැප කිරීම. දැන් මට අවුරුදු 30 යි. ඇත්තටම මම මගේ හොදම තරුණ කාලය මගේ වයසේ අනිත් අය තරම් භුක්ති වින්දේ නැහැ. මාව නැත්තටම නැති වෙන මට්ටමට කඩා වැටිච්ච අවස්ථා ගොඩක් තිබුන. හුගක් දේවල් නැති උනා. ඉහලට ඉගනගෙන ජොබ් එකකට ගියානම් ඒ වගේ දුක් විදින්ඩ වෙන්නැහැ තමයි. ඒත් ආපස්සට හැරිලා බලද්දී මට ආඩම්බරයක් දැනෙනවා මම එදා ගත්තු තීරණය ගැන. මහා ලොකු සල්ලි කාරයෙක් නොවුනත්, උපාධි අරගන විවිධ පෞද්ගලික හා රාජ්‍ය ආයතන වල රැකියා කරන මගේ සමකාලීන යාලුවන්ට වඩා අද මම සැලකිය යුතු ආර්ථික මට්ටමක ඉන්නවා. සල්ලි වලට වඩා වැදගත්ම දේ මම භුක්ති විදින ස්වාධීනත්වය සහ නිදහස. පැය 8 රස්සාවක් කරනවට වඩා පැය 24 ම වැඩ කලත් මගේම දෙයක් වෙනුවෙන්නේ මහන්සි වෙන්නේ කියන හැගීම තියනවා. මම කවුරුත් යටතේ වැඩ කරන්ඩ කැමති නැහැ. කවුරු හරි මට නියෝග දෙනකොට මට තරහ යනවා. එහෙම කියනකොට හිතන්ඩ පුළුවන් මම මහා උද්දච්ච මිනිහෙක් කියල. නැහැ, මම පොලවේ පයගහල ඉන්න කෙනෙක්. නමුත් මගේ ඒ යටත් නොවන ස්වාධීන මානසිකත්වය තමයි මාව වයාපාර පැත්තට පෙලබෙවුවේ.

මම කොහොමත් ලගදීම ලංකාවෙන් යනවා සදහටම. ලංකාවේ දේශපාලනීකරනය නොවුනු ක්ෂේත්‍රයක් නැහැ. ලංකාවේ තව අවුරුදු 15, 20 ඉදිරිය ගැන හිතද්දී අනාගතය ගැන විශ්වාස කරන්ඩ අමාරුයි. වැටි වැටී කට්ට කාල මගේ ජීවිතේ හදා ගත්තේ මගේ උත්සාහයෙන් මිසක් පාරේ අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා කෑගහලවත්, උද්ගෝෂණ කරලවත්, දේශපාලකයෝ පස්සේ ගිහින්වත් නෙමෙයි.

 

[රත්තරං]

රස්සාවල් ටිකකට විතරක් කොටු වෙච්ච රටක් මේකඉපදුන ගමන් අම්මල තාත්තල තීරණය කරන්නේ ඩොකේක් ,ඉංජිනේරුවෙක්,ලෝයර් කෙනෙක් කරන්න මිසක් පෞර්ෂයක් තියන කොන්ද කෙලින් තියන් ජිවත් වෙන්න පුළුවන් කෙනෙක් නෙමේ.ඉස්කෝලෙට ගියාමත් ඔලුවට දාන්නේ රස්සා 2ක3ක් විතරයි.ඔක්කොම ති දාගෙන එක පස්සේ දුවල හති වැටිලා ආපහු හැරිලා බලද්දී තමයි තේරෙන්නේ අපි මොනාද කලේ කියල

ඉගෙන ගනින් .එහෙම්ම ජිම් එකටත් පොඩ්ඩක් පලයන් ඔන්​

අනිවාරෙන්

 

[රත්තරං]

තරහ වෙන්ඩ එපා මෙහෙම කියුවට, සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩනම් පුක ඉරාගන කෑගහලවත්, අධයාපනයෙන්වත් බැහැ. සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ නම් ජානමය වෙනසක් කරන්ඩ වෙනවා. ජන්ම ගති වෙනස් කරන් නැතිව සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ බැහැ. මම කොහොමත් ඔය සිංහල බෞද්ධ කම් ගැන කතා කරන්ඩ කැමති නැහැ. දෙමල මිනිහ දෙමල මිනිහ ගැන හිතනවා. මුස්ලිම් මිනිහ මුස්ලිම් මිනිහ ගැන හිතනවා. ඒත් සිංහලය තරම් තමන්ගේ ජාතියේ එකාට කපන එකෙක් මේ ලෝකේ තවත් ඉන්නවද? සිංහලයෙක් වෙලා ඉපදුනාට වඩා හොදයි දෙමළෙක් වෙලා ඉපදුනානම් කියල හිතෙනවා. සිංහලය හැමදාම අවුරුදු 2500 ක ඉතිහාසේ ගැනයි "අපේකම" ගැනයි පම්පෝරි ගහනවා මිසක් ඉදිරියක් ගැන හිතනවද? පොඩ්ඩක් හිතල බලන්ඩ ඔය පාරවල් ගානේ රස්සාවල් ඉල්ලලා, අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා, පඩි වැඩිවීම් ඉල්ලලා කෑ ගහන උද්ගෝෂණ කරන මිනිස්සු අතරේ දෙමල, මුස්ලිම් මිනිස්සු කී දෙනෙක් ඉන්නවද කියල. ඒ මිනිස්සු තම තමන් ගොඩ නැගෙනවා. සිංහලය හැමදාම අනුන්ට බැන බැන පාරට වෙලා කෑගගහ ඉන්නවා.

ඔය රැකියාව කියන කාරණය ගත්තොත්, ඔතන තියෙන්නේ ආකල්පමය හේතු. සරලවම කියනවනම් යටහත් චින්තනය. බහුතරයක් තරුණ, තරුණියෝ හිතන්නේ ඉගනගන, හොද ජොබ් එකක් හොයාගන, ලෝන් එකක් හරි දාල ගෙයක් දොරක් හදාගන, ලීසිං එකක් දාල කාර් එකක් අරන්, කසාදයක් බැද ගත්තම ජීවිතේ හරි කියල. එතනින් එහාට තමන්ගේම කියල දෙයක් ගොඩ නගන්ඩ උත්සාහ කරන්නේ කීයෙන් කී දෙනාද? දරුවෙක්ගේ ළමා කාලයේ ඉදන්ම දෙමවුපියෝ ඔලුවට දාන්නේ දොස්තර කෙනෙක්,ඉංජිනේරුවෙක්, ගුරුවරයෙක් වගේ රස්සා මිසක් වයාපාරිකයෙක් වෙන්ඩ කියල කවදාවත් කියනවද? කෘෂිකර්මය වගේ ක්ෂේත්‍ර වලට යොමු වෙන්ඩ පවා අද තරුණ පරම්පරාව ලැජ්ජයි. දරුවන්ව ඒවාට යොමු කරන්ඩ දෙමවුපියෝ ඊටත් වඩා ලැජ්ජයි. මොකක් හරි ජොබ් එකක් පස්සේ දුවල අනුන්ට කබුරන්ඩ තමයි බලන්නේ.

මගේ ඉහලම අධ්‍යාපන සුදුසුකම උසස් පෙළ. එතනින් එහාට අධ්‍යාපනයෙන් ඉදිරියට නොගියේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුල් වෙන්ඩ සුදුසුකම් නැති නිසා නෙමෙයි. මම උසස් පෙළ කෙරුවේ ගණිත අංශයෙන්. ප්‍රතිපල B 3 යි. engineering යන්ඩ බැරි උනාට physical යන්ඩ පුළුවන් කම තිබුන. ඒත් එතනින් එහාට ඉගන ගන්ඩ නොහිතුවේ මගේ මුල ඉදන්ම රස්සාවක් කරන්ඩ බලාපොරොත්තුවක් නොතිබුණු නිසා. engineering සිලෙක්ට් උනානම් මම කැම්පස් යනවා. මොකද මම engineering වලට ආසයි. ඒ ගියත් මම අවසානයේ එන්නේ මගේම ව්‍යාපාරයක් කියන තැනට මිසක් ඉන්ජිනේරුවෙක් වශයෙන් රැකියාවකට නෙමෙයි. මම මුල ඉදන්ම බලාපොරොත්තු උනේ සුලුවෙන් හරි මගේම කියල ව්‍යාපාරයක් පටන් අරන් ඉස්සරහට යන එක. මට මුලින්ම බාධකය ආවේ ගෙදරින්මයි. ඒ ගොල්ලන්ට ඕන උනේ මම හොද ඔෆිස් එකක හරි බැංකුවක හරි ජොබ් එකක් කරනවා දකින්ඩ. එතෙන්දි මට ලොකු සටනක් කරන්ඩ උනා මගේ මතය වෙනුවෙන්.

ව්‍යාපාර කියන්නේ හැමතිස්සෙම අවදානමක්. බිස්නස් මැනේජ්මන්ට් උපාධි කල පමණින් බිස්නස් කරන්ඩ බැහැ. ඒකට වැදගත්ම දේ ස්වාධීන චින්තනයක් තියෙන්ඩ ඕන. අනිත් දේ තමයි කැප කිරීම. දැන් මට අවුරුදු 30 යි. ඇත්තටම මම මගේ හොදම තරුණ කාලය මගේ වයසේ අනිත් අය තරම් භුක්ති වින්දේ නැහැ. මාව නැත්තටම නැති වෙන මට්ටමට කඩා වැටිච්ච අවස්ථා ගොඩක් තිබුන. හුගක් දේවල් නැති උනා. ඉහලට ඉගනගෙන ජොබ් එකකට ගියානම් ඒ වගේ දුක් විදින්ඩ වෙන්නැහැ තමයි. ඒත් ආපස්සට හැරිලා බලද්දී මට ආඩම්බරයක් දැනෙනවා මම එදා ගත්තු තීරණය ගැන. මහා ලොකු සල්ලි කාරයෙක් නොවුනත්, උපාධි අරගන විවිධ පෞද්ගලික හා රාජ්‍ය ආයතන වල රැකියා කරන මගේ සමකාලීන යාලුවන්ට වඩා අද මම සැලකිය යුතු ආර්ථික මට්ටමක ඉන්නවා. සල්ලි වලට වඩා වැදගත්ම දේ මම භුක්ති විදින ස්වාධීනත්වය සහ නිදහස. පැය 8 රස්සාවක් කරනවට වඩා පැය 24 ම වැඩ කලත් මගේම දෙයක් වෙනුවෙන්නේ මහන්සි වෙන්නේ කියන හැගීම තියනවා. මම කවුරුත් යටතේ වැඩ කරන්ඩ කැමති නැහැ. කවුරු හරි මට නියෝග දෙනකොට මට තරහ යනවා. එහෙම කියනකොට හිතන්ඩ පුළුවන් මම මහා උද්දච්ච මිනිහෙක් කියල. නැහැ, මම පොලවේ පයගහල ඉන්න කෙනෙක්. නමුත් මගේ ඒ යටත් නොවන ස්වාධීන මානසිකත්වය තමයි මාව වයාපාර පැත්තට පෙලබෙවුවේ.

මම කොහොමත් ලගදීම ලංකාවෙන් යනවා සදහටම. ලංකාවේ දේශපාලනීකරනය නොවුනු ක්ෂේත්‍රයක් නැහැ. ලංකාවේ තව අවුරුදු 15, 20 ඉදිරිය ගැන හිතද්දී අනාගතය ගැන විශ්වාස කරන්ඩ අමාරුයි. වැටි වැටී කට්ට කාල මගේ ජීවිතේ හදා ගත්තේ මගේ උත්සාහයෙන් මිසක් පාරේ අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා කෑගහලවත්, උද්ගෝෂණ කරලවත්, දේශපාලකයෝ පස්සේ ගිහින්වත් නෙමෙයි.

සුපිරි... කියන්න වදන් නෑ

මමත් ඔය ටිකම කලින් කියල තියෙනවා ත්‍රෙඩ් දාලා. සමහර විට උබ දකින්නත් ඇති

 

[AnGeLHuNteR]

තරහ වෙන්ඩ එපා මෙහෙම කියුවට, සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩනම් පුක ඉරාගන කෑගහලවත්, අධයාපනයෙන්වත් බැහැ. සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ නම් ජානමය වෙනසක් කරන්ඩ වෙනවා. ජන්ම ගති වෙනස් කරන් නැතිව සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ බැහැ. මම කොහොමත් ඔය සිංහල බෞද්ධ කම් ගැන කතා කරන්ඩ කැමති නැහැ. දෙමල මිනිහ දෙමල මිනිහ ගැන හිතනවා. මුස්ලිම් මිනිහ මුස්ලිම් මිනිහ ගැන හිතනවා. ඒත් සිංහලය තරම් තමන්ගේ ජාතියේ එකාට කපන එකෙක් මේ ලෝකේ තවත් ඉන්නවද? සිංහලයෙක් වෙලා ඉපදුනාට වඩා හොදයි දෙමළෙක් වෙලා ඉපදුනානම් කියල හිතෙනවා. සිංහලය හැමදාම අවුරුදු 2500 ක ඉතිහාසේ ගැනයි "අපේකම" ගැනයි පම්පෝරි ගහනවා මිසක් ඉදිරියක් ගැන හිතනවද? පොඩ්ඩක් හිතල බලන්ඩ ඔය පාරවල් ගානේ රස්සාවල් ඉල්ලලා, අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා, පඩි වැඩිවීම් ඉල්ලලා කෑ ගහන උද්ගෝෂණ කරන මිනිස්සු අතරේ දෙමල, මුස්ලිම් මිනිස්සු කී දෙනෙක් ඉන්නවද කියල. ඒ මිනිස්සු තම තමන් ගොඩ නැගෙනවා. සිංහලය හැමදාම අනුන්ට බැන බැන පාරට වෙලා කෑගගහ ඉන්නවා.

ඔය රැකියාව කියන කාරණය ගත්තොත්, ඔතන තියෙන්නේ ආකල්පමය හේතු. සරලවම කියනවනම් යටහත් චින්තනය. බහුතරයක් තරුණ, තරුණියෝ හිතන්නේ ඉගනගන, හොද ජොබ් එකක් හොයාගන, ලෝන් එකක් හරි දාල ගෙයක් දොරක් හදාගන, ලීසිං එකක් දාල කාර් එකක් අරන්, කසාදයක් බැද ගත්තම ජීවිතේ හරි කියල. එතනින් එහාට තමන්ගේම කියල දෙයක් ගොඩ නගන්ඩ උත්සාහ කරන්නේ කීයෙන් කී දෙනාද? දරුවෙක්ගේ ළමා කාලයේ ඉදන්ම දෙමවුපියෝ ඔලුවට දාන්නේ දොස්තර කෙනෙක්,ඉංජිනේරුවෙක්, ගුරුවරයෙක් වගේ රස්සා මිසක් වයාපාරිකයෙක් වෙන්ඩ කියල කවදාවත් කියනවද? කෘෂිකර්මය වගේ ක්ෂේත්‍ර වලට යොමු වෙන්ඩ පවා අද තරුණ පරම්පරාව ලැජ්ජයි. දරුවන්ව ඒවාට යොමු කරන්ඩ දෙමවුපියෝ ඊටත් වඩා ලැජ්ජයි. මොකක් හරි ජොබ් එකක් පස්සේ දුවල අනුන්ට කබුරන්ඩ තමයි බලන්නේ.

මගේ ඉහලම අධ්‍යාපන සුදුසුකම උසස් පෙළ. එතනින් එහාට අධ්‍යාපනයෙන් ඉදිරියට නොගියේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුල් වෙන්ඩ සුදුසුකම් නැති නිසා නෙමෙයි. මම උසස් පෙළ කෙරුවේ ගණිත අංශයෙන්. ප්‍රතිපල B 3 යි. engineering යන්ඩ බැරි උනාට physical යන්ඩ පුළුවන් කම තිබුන. ඒත් එතනින් එහාට ඉගන ගන්ඩ නොහිතුවේ මගේ මුල ඉදන්ම රස්සාවක් කරන්ඩ බලාපොරොත්තුවක් නොතිබුණු නිසා. engineering සිලෙක්ට් උනානම් මම කැම්පස් යනවා. මොකද මම engineering වලට ආසයි. ඒ ගියත් මම අවසානයේ එන්නේ මගේම ව්‍යාපාරයක් කියන තැනට මිසක් ඉන්ජිනේරුවෙක් වශයෙන් රැකියාවකට නෙමෙයි. මම මුල ඉදන්ම බලාපොරොත්තු උනේ සුලුවෙන් හරි මගේම කියල ව්‍යාපාරයක් පටන් අරන් ඉස්සරහට යන එක. මට මුලින්ම බාධකය ආවේ ගෙදරින්මයි. ඒ ගොල්ලන්ට ඕන උනේ මම හොද ඔෆිස් එකක හරි බැංකුවක හරි ජොබ් එකක් කරනවා දකින්ඩ. එතෙන්දි මට ලොකු සටනක් කරන්ඩ උනා මගේ මතය වෙනුවෙන්.

ව්‍යාපාර කියන්නේ හැමතිස්සෙම අවදානමක්. බිස්නස් මැනේජ්මන්ට් උපාධි කල පමණින් බිස්නස් කරන්ඩ බැහැ. ඒකට වැදගත්ම දේ ස්වාධීන චින්තනයක් තියෙන්ඩ ඕන. අනිත් දේ තමයි කැප කිරීම. දැන් මට අවුරුදු 30 යි. ඇත්තටම මම මගේ හොදම තරුණ කාලය මගේ වයසේ අනිත් අය තරම් භුක්ති වින්දේ නැහැ. මාව නැත්තටම නැති වෙන මට්ටමට කඩා වැටිච්ච අවස්ථා ගොඩක් තිබුන. හුගක් දේවල් නැති උනා. ඉහලට ඉගනගෙන ජොබ් එකකට ගියානම් ඒ වගේ දුක් විදින්ඩ වෙන්නැහැ තමයි. ඒත් ආපස්සට හැරිලා බලද්දී මට ආඩම්බරයක් දැනෙනවා මම එදා ගත්තු තීරණය ගැන. මහා ලොකු සල්ලි කාරයෙක් නොවුනත්, උපාධි අරගන විවිධ පෞද්ගලික හා රාජ්‍ය ආයතන වල රැකියා කරන මගේ සමකාලීන යාලුවන්ට වඩා අද මම සැලකිය යුතු ආර්ථික මට්ටමක ඉන්නවා. සල්ලි වලට වඩා වැදගත්ම දේ මම භුක්ති විදින ස්වාධීනත්වය සහ නිදහස. පැය 8 රස්සාවක් කරනවට වඩා පැය 24 ම වැඩ කලත් මගේම දෙයක් වෙනුවෙන්නේ මහන්සි වෙන්නේ කියන හැගීම තියනවා. මම කවුරුත් යටතේ වැඩ කරන්ඩ කැමති නැහැ. කවුරු හරි මට නියෝග දෙනකොට මට තරහ යනවා. එහෙම කියනකොට හිතන්ඩ පුළුවන් මම මහා උද්දච්ච මිනිහෙක් කියල. නැහැ, මම පොලවේ පයගහල ඉන්න කෙනෙක්. නමුත් මගේ ඒ යටත් නොවන ස්වාධීන මානසිකත්වය තමයි මාව වයාපාර පැත්තට පෙලබෙවුවේ.

මම කොහොමත් ලගදීම ලංකාවෙන් යනවා සදහටම. ලංකාවේ දේශපාලනීකරනය නොවුනු ක්ෂේත්‍රයක් නැහැ. ලංකාවේ තව අවුරුදු 15, 20 ඉදිරිය ගැන හිතද්දී අනාගතය ගැන විශ්වාස කරන්ඩ අමාරුයි. වැටි වැටී කට්ට කාල මගේ ජීවිතේ හදා ගත්තේ මගේ උත්සාහයෙන් මිසක් පාරේ අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා කෑගහලවත්, උද්ගෝෂණ කරලවත්, දේශපාලකයෝ පස්සේ ගිහින්වත් නෙමෙයි.

 

[Dath]

තරහ වෙන්ඩ එපා මෙහෙම කියුවට, සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩනම් පුක ඉරාගන කෑගහලවත්, අධයාපනයෙන්වත් බැහැ. සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ නම් ජානමය වෙනසක් කරන්ඩ වෙනවා. ජන්ම ගති......................................................න හැගීම තියනවා. මම කවුරුත් යටතේ වැඩ කරන්ඩ කැමති නැහැ. කවුරු හරි මට නියෝග දෙනකොට මට තරහ යනවා. එහෙම කියනකොට හිතන්ඩ පුළුවන් මම මහා උද්දච්ච මිනිහෙක් කියල. නැහැ, මම පොලවේ පයගහල ඉන්න කෙනෙක්. නමුත් මගේ ඒ යටත් නොවන ස්වාධීන මානසිකත්වය තමයි මාව වයාපාර පැත්තට පෙලබෙවුවේ.

මම කොහොමත් ලගදීම ලංකාවෙන් යනවා සදහටම. ලංකාවේ දේශපාලනීකරනය නොවුනු ක්ෂේත්‍රයක් නැහැ. ලංකාවේ තව අවුරුදු 15, 20 ඉදිරිය ගැන හිතද්දී අනාගතය ගැන විශ්වාස කරන්ඩ අමාරුයි. වැටි වැටී කට්ට කාල මගේ ජීවිතේ හදා ගත්තේ මගේ උත්සාහයෙන් මිසක් පාරේ අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා කෑගහලවත්, උද්ගෝෂණ කරලවත්, දේශපාලකයෝ පස්සේ ගිහින්වත් නෙමෙයි.

 

[Mal Baba]

එහෙමද සහෝ. ඔව් මටත් ඕනේ අන්න ඒ වගේ තැනකට එන්න තමයි. කාටවත් යටත් නොවී, අත නොපා මගේම දෙයක් දියුණු කරන්, මට උදව් කරපු නොකරපු හැම කෙනෙක්ටම කරන්න පුළුවන් උදව්වක් කරගෙන මිනිහෙක් වගේ ජීවත් වෙන්න.

හොඳ අදහස් කවදත් දිනනව බන්
උනන්දුවයි මහන්සියි තමයි ඕනා

 

[yasitha_o3]

ela machn

 

[yasas bandara]

මට තේරෙන විදිහට ,
1. ගොඩක් සිංහල කොල්ලො, කෙල්ලො පොඩි තැනකින් පටන් ගන්න කැමති නෑ. කෙළින්ම හොයන්නේ 'උගත්කමට ගැලපෙන රස්සාවක්' මිස සුදුසුකම්, අත්දැකීම් වලට ගැලපෙන රස්සාවක් නෙවෙයි. මුලින් පොඩි රස්සාවකින් පටන් අරගෙන මහන්සිවෙලා සුදුසුකම්, අත්දැකීම් හදාගෙන යන්න කැමති නෑ.
2. සිංහලයන්ගේ භාෂා දැනුම අන්තිමයි. සිංහල, ඉංග්‍රීසි දෙමළ තුනම කතා කරන්න පුළුවන් හබ්බයෝ වැහි වැහැල ඉන්නවා. භාෂා තුනම කතාකරන සේරම රස්සා උන් ඩැහැ ගන්නවා. ඕනෑම train station එකක announce කරන්නේ තම්බියෙක්.

 

[slash4u]

හොඳ අදහස් කවදත් දිනනව බන්
උනන්දුවයි මහන්සියි තමයි ඕනා

 

[පෝරිසාදයා]

තරහ වෙන්ඩ එපා මෙහෙම කියුවට, සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩනම් පුක ඉරාගන කෑගහලවත්, අධයාපනයෙන්වත් බැහැ. සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ නම් ජානමය වෙනසක් කරන්ඩ වෙනවා. ජන්ම ගති වෙනස් කරන් නැතිව සිංහල ජාතිය ගොඩ දාන්ඩ බැහැ. මම කොහොමත් ඔය සිංහල බෞද්ධ කම් ගැන කතා කරන්ඩ කැමති නැහැ. දෙමල මිනිහ දෙමල මිනිහ ගැන හිතනවා. මුස්ලිම් මිනිහ මුස්ලිම් මිනිහ ගැන හිතනවා. ඒත් සිංහලය තරම් තමන්ගේ ජාතියේ එකාට කපන එකෙක් මේ ලෝකේ තවත් ඉන්නවද? සිංහලයෙක් වෙලා ඉපදුනාට වඩා හොදයි දෙමළෙක් වෙලා ඉපදුනානම් කියල හිතෙනවා. සිංහලය හැමදාම අවුරුදු 2500 ක ඉතිහාසේ ගැනයි "අපේකම" ගැනයි පම්පෝරි ගහනවා මිසක් ඉදිරියක් ගැන හිතනවද? පොඩ්ඩක් හිතල බලන්ඩ ඔය පාරවල් ගානේ රස්සාවල් ඉල්ලලා, අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා, පඩි වැඩිවීම් ඉල්ලලා කෑ ගහන උද්ගෝෂණ කරන මිනිස්සු අතරේ දෙමල, මුස්ලිම් මිනිස්සු කී දෙනෙක් ඉන්නවද කියල. ඒ මිනිස්සු තම තමන් ගොඩ නැගෙනවා. සිංහලය හැමදාම අනුන්ට බැන බැන පාරට වෙලා කෑගගහ ඉන්නවා.

ඔය රැකියාව කියන කාරණය ගත්තොත්, ඔතන තියෙන්නේ ආකල්පමය හේතු. සරලවම කියනවනම් යටහත් චින්තනය. බහුතරයක් තරුණ, තරුණියෝ හිතන්නේ ඉගනගන, හොද ජොබ් එකක් හොයාගන, ලෝන් එකක් හරි දාල ගෙයක් දොරක් හදාගන, ලීසිං එකක් දාල කාර් එකක් අරන්, කසාදයක් බැද ගත්තම ජීවිතේ හරි කියල. එතනින් එහාට තමන්ගේම කියල දෙයක් ගොඩ නගන්ඩ උත්සාහ කරන්නේ කීයෙන් කී දෙනාද? දරුවෙක්ගේ ළමා කාලයේ ඉදන්ම දෙමවුපියෝ ඔලුවට දාන්නේ දොස්තර කෙනෙක්,ඉංජිනේරුවෙක්, ගුරුවරයෙක් වගේ රස්සා මිසක් වයාපාරිකයෙක් වෙන්ඩ කියල කවදාවත් කියනවද? කෘෂිකර්මය වගේ ක්ෂේත්‍ර වලට යොමු වෙන්ඩ පවා අද තරුණ පරම්පරාව ලැජ්ජයි. දරුවන්ව ඒවාට යොමු කරන්ඩ දෙමවුපියෝ ඊටත් වඩා ලැජ්ජයි. මොකක් හරි ජොබ් එකක් පස්සේ දුවල අනුන්ට කබුරන්ඩ තමයි බලන්නේ.

මගේ ඉහලම අධ්‍යාපන සුදුසුකම උසස් පෙළ. එතනින් එහාට අධ්‍යාපනයෙන් ඉදිරියට නොගියේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුල් වෙන්ඩ සුදුසුකම් නැති නිසා නෙමෙයි. මම උසස් පෙළ කෙරුවේ ගණිත අංශයෙන්. ප්‍රතිපල B 3 යි. engineering යන්ඩ බැරි උනාට physical යන්ඩ පුළුවන් කම තිබුන. ඒත් එතනින් එහාට ඉගන ගන්ඩ නොහිතුවේ මගේ මුල ඉදන්ම රස්සාවක් කරන්ඩ බලාපොරොත්තුවක් නොතිබුණු නිසා. engineering සිලෙක්ට් උනානම් මම කැම්පස් යනවා. මොකද මම engineering වලට ආසයි. ඒ ගියත් මම අවසානයේ එන්නේ මගේම ව්‍යාපාරයක් කියන තැනට මිසක් ඉන්ජිනේරුවෙක් වශයෙන් රැකියාවකට නෙමෙයි. මම මුල ඉදන්ම බලාපොරොත්තු උනේ සුලුවෙන් හරි මගේම කියල ව්‍යාපාරයක් පටන් අරන් ඉස්සරහට යන එක. මට මුලින්ම බාධකය ආවේ ගෙදරින්මයි. ඒ ගොල්ලන්ට ඕන උනේ මම හොද ඔෆිස් එකක හරි බැංකුවක හරි ජොබ් එකක් කරනවා දකින්ඩ. එතෙන්දි මට ලොකු සටනක් කරන්ඩ උනා මගේ මතය වෙනුවෙන්.

ව්‍යාපාර කියන්නේ හැමතිස්සෙම අවදානමක්. බිස්නස් මැනේජ්මන්ට් උපාධි කල පමණින් බිස්නස් කරන්ඩ බැහැ. ඒකට වැදගත්ම දේ ස්වාධීන චින්තනයක් තියෙන්ඩ ඕන. අනිත් දේ තමයි කැප කිරීම. දැන් මට අවුරුදු 30 යි. ඇත්තටම මම මගේ හොදම තරුණ කාලය මගේ වයසේ අනිත් අය තරම් භුක්ති වින්දේ නැහැ. මාව නැත්තටම නැති වෙන මට්ටමට කඩා වැටිච්ච අවස්ථා ගොඩක් තිබුන. හුගක් දේවල් නැති උනා. ඉහලට ඉගනගෙන ජොබ් එකකට ගියානම් ඒ වගේ දුක් විදින්ඩ වෙන්නැහැ තමයි. ඒත් ආපස්සට හැරිලා බලද්දී මට ආඩම්බරයක් දැනෙනවා මම එදා ගත්තු තීරණය ගැන. මහා ලොකු සල්ලි කාරයෙක් නොවුනත්, උපාධි අරගන විවිධ පෞද්ගලික හා රාජ්‍ය ආයතන වල රැකියා කරන මගේ සමකාලීන යාලුවන්ට වඩා අද මම සැලකිය යුතු ආර්ථික මට්ටමක ඉන්නවා. සල්ලි වලට වඩා වැදගත්ම දේ මම භුක්ති විදින ස්වාධීනත්වය සහ නිදහස. පැය 8 රස්සාවක් කරනවට වඩා පැය 24 ම වැඩ කලත් මගේම දෙයක් වෙනුවෙන්නේ මහන්සි වෙන්නේ කියන හැගීම තියනවා. මම කවුරුත් යටතේ වැඩ කරන්ඩ කැමති නැහැ. කවුරු හරි මට නියෝග දෙනකොට මට තරහ යනවා. එහෙම කියනකොට හිතන්ඩ පුළුවන් මම මහා උද්දච්ච මිනිහෙක් කියල. නැහැ, මම පොලවේ පයගහල ඉන්න කෙනෙක්. නමුත් මගේ ඒ යටත් නොවන ස්වාධීන මානසිකත්වය තමයි මාව වයාපාර පැත්තට පෙලබෙවුවේ.

මම කොහොමත් ලගදීම ලංකාවෙන් යනවා සදහටම. ලංකාවේ දේශපාලනීකරනය නොවුනු ක්ෂේත්‍රයක් නැහැ. ලංකාවේ තව අවුරුදු 15, 20 ඉදිරිය ගැන හිතද්දී අනාගතය ගැන විශ්වාස කරන්ඩ අමාරුයි. වැටි වැටී කට්ට කාල මගේ ජීවිතේ හදා ගත්තේ මගේ උත්සාහයෙන් මිසක් පාරේ අයිතිවාසිකම් ඉල්ලලා කෑගහලවත්, උද්ගෝෂණ කරලවත්, දේශපාලකයෝ පස්සේ ගිහින්වත් නෙමෙයි.

thanks machan,, mokakda karana business eka ..komada patan gaththe mona wage abiyogada awe kiyala kiwwoth watinawa,, job karala epa wela inne..

 

[kingzz]

uba hari machan

 

[රත්තරං]

මට තේරෙන විදිහට ,
1. ගොඩක් සිංහල කොල්ලො, කෙල්ලො පොඩි තැනකින් පටන් ගන්න කැමති නෑ. කෙළින්ම හොයන්නේ 'උගත්කමට ගැලපෙන රස්සාවක්' මිස සුදුසුකම්, අත්දැකීම් වලට ගැලපෙන රස්සාවක් නෙවෙයි. මුලින් පොඩි රස්සාවකින් පටන් අරගෙන මහන්සිවෙලා සුදුසුකම්, අත්දැකීම් හදාගෙන යන්න කැමති නෑ.
2. සිංහලයන්ගේ භාෂා දැනුම අන්තිමයි. සිංහල, ඉංග්‍රීසි දෙමළ තුනම කතා කරන්න පුළුවන් හබ්බයෝ වැහි වැහැල ඉන්නවා. භාෂා තුනම කතාකරන සේරම රස්සා උන් ඩැහැ ගන්නවා. ඕනෑම train station එකක announce කරන්නේ තම්බියෙක්.

අපේ උන්ගේ මොක නැතත් පුහු මාන්නේ තියෙනවා

භාශා දැනුම පැත්තක තියපන්කො, හුගක් උන්ට ඉගෙනගන්න උවමනාවක් නෑ

 

[Diego97]

BUMP!!

 

[nir83k]

good post