බෝම්බෙන් බේරුණ හැටි 2
පරණ අඹගහවැල්ල බස් එකේ ගැස්සී ගැස්සී තාර පොදක් නොවැටුණු දූවිලි පිරුණු ගුරු පාර දිගේ පැයක විතර ගමනකින් පස්සේ හවස 6ට විතර අපි, අම්පාර ටවුන් එකට සේන්දු උනා.. දීර්ඝ ගමනක් පටන් ගන්න අම්පාරට එනකොටම සෑහෙන දුරට හෙම්බත් වෙනවා.. ඒත් ඒක ඒ ගමනේ අනිවාර්ය අංගයක්.. අයියගේ යාලුවටයි, මාමලා දෙන්නටයි ඒ අයගේ යාලුවටයි ඒක නුහුරු නුපුරුදු අසීරු අත්දැකීමක් උනත්, අයියටයි මටයි ඉර බැහැගෙන යන වෙලාවට දූවිලි කාගෙන ඇවිත් අම්පාරෙන් බහින එක ටිකක් හුරු පුරුදු අත්දැකීමක්..
"මේක යකාගෙ ගමනක්නේ ඕයි.. මටනම් දැනටම හොඳ ගනන් අර බස් කබලේ ගැස්සි ගැස්සි ඇවිල්ලා.. ෂේහ්..ඇඟ පුරාම දූවිලි තට්ටු පිටින්.. මට බොන්නේ නැතුව හොඳ සිහියෙන්නම් ඉතුරු ටික යන්න බෑ..
" මිලී මීටර් දෙක තුනක ගණකමට ඇඟේ දැවටිච්ච වියළි කලාපෙටම උරුම වුණු ලා දූඹුරු පාට හීණි දූවීලි තට්ටුව ලේන්සුවෙන් පියදාන ගමන් ලොකු මාමා පළවෙනි තුරුම්පුව ඇද්දා..
කට්ටියටම හිනා ගියාට ඒකත් ඒ ගමනෙ සාම්ප්රදායාණුකූල කොටසක් නිසා හැමෝම Set වෙන්න හොඳ "Pot" එකක් හොයන්න පටන් ගත්තා..ඔය අතරේ පොඩි මාමා ආයේ මට කතා කලා.
"පුතේ මේ.. ඔයා කලින් ඇවිල්ලා තියෙනවනේ.. නැද්ද හොඳ පොට් එකක්.. "
මාමා ඒක මගෙන් අහද්දි අනිත් සෙට් එකට ආයෙත් බකස් ගාලා හිනා ගියා.. මමත් හිනාවක් දාගෙනම කිව්වා,
"මෙහෙ ඉතින් එහෙම හොඳ පොට් නෑ.. නිව්සිටි බේකරිය උඩ රෙස්ටුරන්ට් එකට යමු.. ඒක උඩ අවුලක් නෑ.." කියලා..
ලොකු අක්කගේ මහත්තයයි බුවාගේ අතිජාත මිත්රයයි බොන්න කලින්ම මාව බයිට් එකට ගන්න බලාගෙන අහපි,
"තෝ බෝන්නෙත් නැත්තං, කලින් බීලත් නැත්තං නිව්සිටිය උඩ රෙස්ටුරන්ට් එක ගැන දන්නේ කොහොමද යකෝ." කියලා..
මාමලා දෙන්නා සහ අනිත් යාලුවා කට කොනකින් හිනා උනාට මුකුත් කිව්වේ නැත්තේ දිගටම ඒ අයට මගේ උදව් ඕනෙ වෙනවා කියලා දන්න නිසාද මන්දා.. උඩ රෙස්ටුරන්ට් එකට යන්න කලින් නිව්සිටියෙන් සොසේජස් පාන් ගෙඩියකුයි චොකලට් කේක් කෑල්ලකුයි, කෙහෙල් ගෙඩියකුයි ක්රීම් සෝඩා බෝතලෙකුයි ගත්තේ කට්ටිය සෙට් වෙද්දී මට බකන් නිලන් ඉන්න බෑරි නිසයි..
"කට්ටියට බොන්න හොඳනම් මට හිතෙන දෙයක් මම කෑවාම මොකෝ" කියල හිතාගෙන හිටියට පොඩි මාමා බිල ගෙවන්න ඉදිරිපත් උන නිසා මගේ මොන්ටිසෝරි කෑම ටික අනිත් අයටත් නෝන්ඩි උනා..
රෙස්ටුරන්ට් එකට ආවට පස්සේ මුල්ලකට වෙන්න ජනේලෙ අයිනෙම මේසෙකුත් සෙට් කරලා මමත් අයිනකින් ඉඳ ගන්නකොට ලොකු මාමා ආයේ කියපි, "මේ යකා බොන්නේ නෑ නෑ කිව්වට කලින් සෙට් වෙලා තියෙනවා, ගාණට නියම තැන බලලා බෑග් එහෙමත් පැත්තකින් සෙට් කරලා මූ අපිට කලින් ගිහින් මේසේ ඉඳ ගත්තනේ.." කියලා.. ජිවිතේට කටේ නොතියපු මම විනාඩි ගාණක් ඇතුළත හොඳම බේබද්ද උනා..
ආර්ථික, දේෂපාලනික, සාමාජීය සහ සංස්කෘතික සාකච්ඡා මධ්යයේ දැහැමින් සෙමින් බොතලයක්ම ඉවර උනාද කොහෙද.. ඒ අතරේ ගතවුන හැම විනාඩි 6කට වරක්ම ලොකු මාමා "පුතේ බොනවනම් ෂොට් එකක් දා ගන්න. අවුලක් නෑ." කියලා කියන්නත් මාමගේ යාලුවා සහ අයියලා දෙන්නත් "මල්ලි වීදුරුවක් දෙන්නද. අවුලක් නෑ ටිකක් ගනින්" කියන්නත් අමතක කළේ නෑ..
මම බෝන්නේ නෑ කියලා පොඩි මාමා හොඳටම දැනගෙන හිටිය නිසාම මට සෑහෙන පුද සත්කාර හම්බ උනා.. වැඩිපුර ඔම්ලට් එකක් එහෙම මම වෙනුවෙන්ම ඕඩර් කරලා දුන්නා.. මොකද ඒ වෙද්දි ආච්චි කෝල් කර කර වද දෙන්න පටන් අරන් තිබුණේ..මුල් ටිකේ අවුලක් නැතත් බෝතලෙන් භාගයක් යද්දී කට්ටියගේ කටහඬවල් බොහොම බැරෑරුම් වෙන්න පටන් අරගෙනයි තිබුණේ.. හැම වචනයක්ම තේරුමක් නැතුව මහප්රාණ උච්ඡාරණයක් ගත්තු නිසා ඒ අයගේ ගෙවල් වලින් එන ඔක්කොම කෝල්ස් වලට මට තමයි උත්තර දෙන්න උනේ..
"ආහ්. මේ දැන් අපි කන්න ආවා.."
මම එහෙම උත්තර දුන්නත් ගෙවල්වල බවලත් උදවිය මාමණ්ඩිලාගේ කෙරුවාව දන්න නිසාම මගේ වචනේ විස්වාස කරන්න සෑහෙන මැලි උනා..
"කන්න ආවා කිව්වට කනවා විතරක් නෙමෙයි නේද..? කෝ අයියට දෙන්න.." ඒ ලොකු අක්කා.
"කෝ පුතේ පොඩි මාමා. පොඩ්ඩක් දෙන්නකෝ එයාට.." ඒ අපේ අම්මා..
"පුතේ කෝ මාමා ඉන්නවද.. බොන්න එහෙම දෙන්න එපා හොඳේ.. කෝ පොඩ්ඩක් කියන්න නැන්ඳා කතා කරනවා කියලා.. "
"පුතේ කෝ පොඩි මාමා.. කියන්න ආච්චිට කතා කරන්න ඕනේ කිව්වා කියලා.."
"චූටි මල්ලි කෝ අයියා.. අම්පාරට ආවා කියලා විතරයි කිව්වේ. කට්ටියම බොනවද දන්නේ නැඇ.. කියන්න අක්ක කතා කරනවා කියලා.."
මම හැමෝටම දුන්නේ එකම උත්තරේ එක එක වර්ෂන් වලින්..
"නෑ නෑ අම්මේ භය වෙන්න එපා. මමත් ඉන්න නිසා කට්ටිය බොන්නේ නෑ.. කෑව ගමන් බස් එකේ නැගලා වාඩි වෙනවා.. දැන් ඉතින් අටටත් ලඟයිනේ.."
"ඊයේ රෑ කාපු කොත්තුව වැඩ කරන්න අරන් එයා බාත් රූම් එකේනේ.. . කන්න ආව වෙලාවේ ඉඳලා මමත් දැක්කේ නෑ.. ආවම කියන්නම් හොඳේ.."
"ආහ් මාමා මේ දැන් බාතෲම් එකට ගියා විතරයි.."
"ආ.. අයියා මේ බිල ගෙවන්න කියලා ගියානේ.."
"ආහ් අක්කේ අයියා මේ දැන් ගියා හොදි මදි වෙලා ප්ලේට් එකක් අරන් එන්න.. වේටර් එනකන් හිටියනම් බස් එකත් මිස් වෙනවා.. ආව ගමන් ගන්න කියන්නම් හොඳේ.."
මමාගේ යාලුවගේ වයිෆ් කෝල් නොකරපු නිසා, මම මළ පැනලා එයාටත් කිව්වා "ඔයගේ ඵෝන් එකත් දෙන්න මම අන්ස්ර් කරලා ෂේප් කරලා දෙන්නම්." කියලා..
"මට අවුලක් නෑ පුතා. මම ඒක කලින්ම ෂේප් කරලා දැම්ම.. දැන් ප්රශ්නයක් නෑ.. එල.."
(මිනිහා වෙරි හිඳුනාම තමයි මට කිව්වේ වයිෆ්ගෙන් ඩිවෝස් උනා කියලා. අම්මපා ඒ වෙලාවේනම් මටත් බොන්න හිතුනා, කස්ටියව ෂේප් කරන්න මාරුවෙන් මාරුවට ෆෝන් කනේ ගහන් රෙස්ටුරන්ට් එකේ මේස පුටු වටේ ඇවිදල ඇවිදල මළ පැනපු පාරට අහපු නොසන්ඩාල කතාව නිසා.)
කොහොම හරි කට්ටියම කොත්තුවකුත් දා ගත්තා මම එපා කියද්දිම..
නයිට් කඩවලින් රෑට දාගන්න කොත්තුව ගොඩක් වෙලාවට පාන්දර වෙද්දී දෝරේ ගලා යන බව දැනගෙන හිටියා.. බීපුවා වැඩ කරන්න පටන් ගත්තට පස්සේ ඒ ගොල්ලො ලොකු මිනිස්සු වෙලා මම නිකන්ම නිකන් පොඩි එකා වෙලා.. කියන ඉලව්වක් අහන්නේම නෑ.. කොටියම කාපිය කියලා මම සද්ද නැතුව නිකන් හිටියා..
ඔය වගේ විකාරරූපී වැඩ කෝටියකින් විතර පස්සේ අපි ආයේ බස් එක ලඟට ආවා.. ඒ වෙද්දිත් බස් එක කොළඹ බලා පිටත් වෙන්න ලෑස්තිපිට තිබුණ නිසා සෑහෙන පිරිසක් බස් එකට ගොඩ වෙලා හිටියා.. යකඩ බට සීට් වෙනුවට කම්මැලි කමට යකඩ බටේ එක්කම උසට උසේ හේත්තු වෙන කෑල්ල විතරක් මොඩිෆයි කරපු හෙන මුස්පේන්තු පෙනුමක් තිබුණු කිලෝ මීටර් එකා මාරක් විතර දිග සී.ටී.බී බස් එකක් ඒක..
හතර දෙනෙකුට එක ලඟ සීට් තිබුණත් අන්තිමට බුක් කරපු සීට් දෙක තිබුණේ තැන් දෙකක නිසා කොන්දොස්තර එපා කියද්දිත් වැඩිපුරත් රුපියල් 100ක් සාක්කුවට දාල පිටිපස්සට වෙන්න එක ලඟ සීට් ඉල්ල ගත්තා.. ඒත් මදි වෙලා ආයේ පිටිම පස්සෙ සීට් එකේ හිටිය අය එක්කත් පොඩි ෂේප් එකක් දාගෙන අපි හය දෙනාම පිටිම පස්සේ සීට් එකේ එකට ඉඳ ගත්තා.. පිටිපස්සෙම සීට් වල හිටිය උන් පැනපු ගමන් අපේ සීට් වලට යන්න හා කිව්වේ මොකද කියලා හොඳ සිහියෙන් හිටිය මටත් මීටර් උණේ සියඹලාණ්ඩුවට කිට්ටු වෙද්දියි..
බොහොම සැහැල්ලුවෙන් ගමන පටන් අරන් ගැස්සිලි පැද්දිලි නැතුව කිලෝ මීටර් 5 - 10 ක් සීරුවට ආවා.. ගාණට බඩු වැදිලා හිටිය ලොකු මාමා හොඳ හුස්මක් එහෙම අරන් අපි හැමෝටම ගුඩ් නයිට් කිව්වා විතරයි එච්චර වෙලා ලාතාවට බස් එක පැදගෙන ආව ඩ්රයිවර් මාමාට ආච්චි වැහුණා..
එන්ජිමේ කර ගඳ පිටිම පස්සේ සීට් එකේ හිටිය අපේ නාස් පුඩු වලට පවා දැනෙනකන් ඇක්සලේටරේ උඩ නැගලා ඇවිත්, 4 වෙනි ගියර් එක 5 වෙනි ගියර් එකට මාරු කළේ පැයට කිලෝ මීටර් 80ත් පැන්නට පස්සෙද මන්දා..සනීපෙට ආව ගමන දෙවනත් වෙන්න ගත්තේ එතනින් එහාට පාරේ තිබුණ හැම බම්පර් එකකින්ම පැයට කිලෝ මීටර් අසූවක අසූ පහක වේගෙටම යන්න ගත්තු නිසයි.. අපිට සීට් දීලා ඉස්සරහට ගිය උන් දැන් අපි දිහා බල බල හිනා වෙනවා.. අපි උඩ පැන පැන දෙපැත්තේ යකඩ වැටෙයි පිටි පස්සේ වීදුරුවේ හරහට ගහල තියෙන යකඩ වැටෙයි රිලව් වගේ එල්ලිගෙන සීට් එකට පස්ස පැත්ත ෆෝකස් කර ගන්න හෙන ගේමක් දුන්නා..
"මළ කෙළියයි.. මගේ බඩ බුලු බුලු ගාණවනේ.."
ඔන්න ඉතින් ලොකු මාමා ඒ පාර ගම කන්නයි හදන්නේ..
"මේ අයියේ පිස්සු කෙළින්න එපා.. මේක ආයේ නවත්තන්නේ සියඹලාණ්ඩුවට ගිහිල්ලයි.. එතකන් ටිකක් අල්ලගෙන ඉන්නවා.."
"මූ මේ යන යෑමට කොහොමද ඕයි අල්ලගෙන ඉන්නේ. අනේ ඌට හිමින් යමං කියහංකෝ.. "
"පිස්සුද. හැමදාම ඔහොම තමයි යන්නේ. මෙතන මිනිස්සුන්ගෙනුත් බැනුම් අහලා බස් එකෙනුත් බහින්න වෙයි.. සියඹලාණ්ඩුවට වැඩි දුරක් නෑ.. ඔහොම යමු ෂේප් එකේ.."
පොඩි මාමගෙන් හොඳ ප්රතිචාරයක් නෑ කියල දැන ගත්තු නිසාම මාමා ඒ පාර මාව අල්ල ගත්ත..
"ඕයි පුතේ.. මේ යක්කු හැමදාම මෙහෙමද යන්නේ.." ගැස්සෙන ගැස්සිල්ලට මාමාට නෑ කමත් මාරු වෙලා..
"අපෝ ඔව්.. ඒක වෙන්න ඇති අර මිනිස්සු පැනපු ගමන් අපිට සීට් දීලා ඉස්සරහට ගියේ.. මට ඒක දැන් තමයි මීටර් උනේ.."
මාමගේ කටින් මොන මොනවදෝ වචන වගයක් පිට උනාට ජනේලේ ඇරගෙන වෙනම ආතල් එකක ආව නිසා හුළං සද්දෙට මට ඒ ටික ඇහුණේ නෑ.. මම හිතන්නේ මම කියපු ගොං කතාවට එයාගෙම නංගිටද කොහෙද බැන්නේ.
සියඹලාණ්ඩුවට කිට්ටු වෙනකන් මුළු බස් එකම නිදි නෑ අපි නිසා.. මොකද පහු වෙච්ච හැම ගැට්ටක් ගැට්ටක් පාසාම
"හම්මටෞඩු !
යකො ඔලුව.!!
හරියට හරි තව එකයි.!!
අන්න ඒකනම් හොඳට රිදුනා.!!!
දැන් තේ බොන්න නවත්තන්න ලඟද? !!!
සීට් එක උඩ බෝතලයක් තිබ්බේ කවුද යකෝ ඒක ඇතුළටම බැස්සා..!!!!"
වගේ වචන නිසා මුලු බස් එකටම අපිව එකම කොමඩියක් වෙලයි තිබුණේ.. ඒ විතරක්නම් මදැයි. ඒ වෙද්දී පස් දෙනාටම කොත්තුව වැඩ කරන්න අරගෙනයි තිබුණේ.. සියඹලාණ්ඩුවට එද්දි පස් දෙනාම පිටිම පස්සේ තම තමන්ගේ සීට් එක ඉස්සරහ හිටගෙන යනවා.. අපරාදේ කියන්න බෑ ඒ වෙද්දී කට්ටියගේ වෙරි සෑහෙන ප්රමාණෙකට හිඳලා තියෙන්න ඇති.. නැත්තං ඔහොම හිටගෙන එන්නේ නෑනේ.. මළ කෝලම් ඉවසගන්නම බැරි තැන මම ඉස්සරහට ආවා.. සියඹලාණ්ඩුවෙදි බස් එක නවත්තනවත් එක්කම මම හිමින් ආයෙත් පිටි පස්සට ආවා.. ඒ වෙලාවේ කට්ටියගේ ලස්සන දැක්කාම මටත් බකස් ගාල හිනා ගියා..
සියඹලාණ්ඩුවෙදී තේ බොන්න නවත්තන්න බස් එක රිවස් කරද්දී ඩ්රයිවර් "ඔය පිටි පස්සේ සීට් එකේ මහත්තුරු පොඩ්ඩක් පස්ස බලන්න" කියනවා ඇහුණා.. රියදුරා එහෙම කියද්දිත් අපේ මහත්තුරු ටික පිටි පස්සේ දොර ඇරගෙන එළියට බැහැලා වැසිකිළි හොයනවා ඇලිස් ඇන්ඩ් වොන්ඩර්ලැන්ඩ් එකේ හාවෝ එහේ මෙහේ දුවනවා වගේ.. (කොන්දොස්තරම එළියෙන් බැහැල ඇවිත් කොක්ක ඇදලා ඇරල දෙනකන්, ඇතුළෙන් ඇර ගන්න බැරි පිටිපස්සේ දොර අපේ අය කොහොම ඇර ගත්තද මන්දා..)
සියඹලාණ්ඩුවෙන් පස්සේ ගොඩක් දුරට පාර හොඳයි.. මම හිටිය පිටිපස්සේ සීට් එක හිටගෙන ආව කෙනෙකුට දීලා මම ආයෙත් ඉස්සරහට ආවා.. නීතියට පිපෙන මල්වල සුවඳ මුහු වෙච්ච හුළං පාරත් එක්ක තණමල්විල හරහා වැටිලා තියෙන කාපට් පාර දිගේ හෙඩ් ලයිට් වල එළියෙන් ඝන අඳුර කපාගෙන බස් එක හැල්මේ ගමනේ.. ඉඳලා හිටලා ඉස්සරහෙන් එන වාහනේකට ලයිට් ඩිම් කරලා ආයේ හෙඩ් ලයිට් එක ඔන් කරනවට එහා ලොකු දෙයක් කරන්නම නැද්ද මන්දා.. කොන්දොස්තරත් එන්ජිම වට කරලා තියෙන වැට බදාගෙන එන්ජිම උඩ රස්නෙට තඩි මා වවුලෙක් වගේ බුදි.. ඩ්රයිවර් හප හප හිටිය බුලත් විටේ අන්තිම බුළත් කෙළ පාර "චිරිස්" සද්දෙ එක්ක ජනේලෙන් එළියට පා කරලා දැම්මා... වතුර බෝතලෙ අතට අරන් මූඩිය ඇරලා කට හෝදලා කාරල කෙළ පාරක් ගහන ගමන් ආයේ වතුර බෝතලේ මූඩිය තද කරලා දකුණු පැත්තේ දොරේ ගහැව්වේ බස් එකේ වේගේ පැයට කිලෝ මීටර් 85ත් පැනලා තියෙද්දී.. ඒ විතරක් නම් කමක් නෑ.. සාක්කුවෙන් සිගරට් පැකට් එක අරන් සිගරට් එක පත්තු කර ගන්න තව කොහෙන්දෝ මන්දා අස්සක තිබුණ ගිණි පෙට්ටියකුත් හොයාගෙන ස්ටියරින් වීල් එක මැද්දේ අත් දෙක තියාගෙන ගිනිකූරත් ගහගෙන, ඒක හුළඟට නිවෙන්න නොදී, සිගරට් එක පත්තු කරන් කටේ ගහ ගත්තේ බස් එක පාරෙන් පිට පනින්න නොදී සුදු ඉර මැද්දෙම තියාගෙන යන ගමන් ආපු වේගේ කිසිම අඩුවක් නොකරයි..
මිනිස්සු හැට දෙනෙක් විතර මර නින්දේ තියාගෙන මේ මනුස්සයා තමන්ගේ වැඩත් කර ගන්න ගමන් පාඩුවේ තනියම ගමනේ..
පාර කොච්චර හොඳ උනත් ලොකු මාමගේ බඩ හොඳ මදි නිසාම මගියෙකුට වැඳලා පුදලා ආයේ සැරයක් සීට් එක මාරු කර ගන්න උනා මම ආයේ පිටි පස්සට ආවට පස්සේ... යුද්ධ කාලේ නිසා මගින් මගට බස් එකෙන් බහින්නත් උනා මග දිගටම කරපු සෝදිසි කිරීම් නිසා.. හමුදාවෙන් ඇවිත් "මහත්තුරු එන ගමන් මොනවහරි අරන් නේද..?" කියලා අහන අහන සැරේට මට ඉදිරිපත් වෙන්නත් උනා මාමලා වෙනුවෙන්.." සෑහෙන දුරක් ඉස්සරහට වෙලා හිටගෙන ආව නිසා (වෙලාවකට ඉත්තෑවෝ රිංගනවනේ..) මටත් රත්නපුර හරියෙදි හොඳටම නින්ද ගියා.. ඔය වගේ පැය 10ක් තිස්සේ විහින් දුක් විඳලා කට්ටියම කොළඹටම ටිකට් අරන් ගොඩගමින් බැස්සේ මාලබේ හරහා පිටකොටුවට යන බස් එකක් කනාවට වගේ දැකපු නිසයි..
"අප්පටසිරි අම්පාරේ කොහෙද මීගොඩ - පිටකොටුව බස්" කියලා අහන්න පොඩි මාමාගේ යාලුවා කෙළ පෙරාගෙන බුදියගෙන හිටිය මාමලා දෙන්නව ඇහැරෙව්වා..
"මේ අම්පාර නෙමෙයි යකෝ, අපි ගොඩගමටම ඇවිල්ලා, නැගිටපං නැගිටපං" කියාගෙනම පොඩි මාමා අපේ ලට්ට ලොට්ට එකතු කරන්න පටන් ගත්තේ මුලු බස් එකම තුන් වෙනි හතරවෙනි පාරටත් හිනස්සන ගමන්..
නින්ද කැඩෙන්න කලින් එක ඇහැක් විතරක් ලාවට ඇරගෙන ගොඩගම බස් එකට නැගලා අහු වෙච්ච සීට් එකක ඉඳ ගත්තු මං ආයේ ඇස් දෙක වහ ගත්තා පොඩි මාමාට මාව මාලබේදී ඇහැරවන්න කියලා.. ඇයි ඉතින් අම්පාරේ ඉඳලා සද්ධන්ත අලි පස් දෙනෙක් දක්කගෙන ආව ඇත්ගොව්වෙක් වගේ හෙම්බත් වෙලානේ මම හිටියේ.. ඒ අතරේ බඩේ අප්සට් එක පිට හිටිය ලොකු මාමට බස් එකක පස්සේ සීට් එකක් දැක්කත් බඩ බුරුල් වෙන තරමටම පිටි පස්සේ දොරත් එක්කම එපා වෙලයි හිටියේ.. ඒ නිසාමද කොහෙද දුවගෙන ගිහින් බස් එකේ ඉස්සරහ දොරෙන් නැගලා ඉස්සරහටම වෙන්න ඉඳ ගන්න හැටිත් මම ලාවට වගේ දැක්ක.. "එපා කියද්දි අර කොත්තු රොටිය කෑවට හොඳ වැඩේ" කියන්න වගේ කුප්ප හිනාවකුත් දාගෙන මම ආයෙත් ඇස් දෙක වහ ගත්තා..
ඔය වගේ දුෂ්කර ගමනකින් පස්සේ අපි හැමෝම කරදරයක් නැතුව ගොඩගමින් මාලබේට ආවා.. මාමගේ යාලුවායි අනිත් අයියගේ යාලුවයි දිගටම ගියා ඒ ගොලොන්ගේ ගෙවල් බලා.. අපි මාලබෙන් බැහැලා පයින්ම ගෙදර ආවා..
උදේ හොඳට නාගෙන එහෙම ඇවිත් මමත් ආච්චිලා ගෙදරට ගොඩ උනා..ලොකු මාමගේ නැන්ද පුතා එක්ක ආච්චිලා ගෙදර ඇවිත් හිටියා. ලොකු මාමා ඒ අයව ආච්චිලා ගෙදර නවත්තලයි පොඩි මාමා එක්ක අම්පාරේ ආවේ.. ඒ අය දවල් වෙලා ගෙදර යන්න ලෑස්ති වෙන ගමනුයි හිටියේ.. අපේ අම්මයි ආච්චියි, ලොකු අක්කයි ඔක්කොම ආච්චිලා ගෙදර ටී.වී එක ඉස්සරහ වට වෙලා ඉන්නවා මූණවල් දෙක කරන්.. ලොකු මාමගේ නැන්දත් කම්මුලේ අත තියන් බර කල්පනාවක.
අපි නාගෙන එහෙම සාලෙට එද්දී ආච්චි අඬන්න වගේ කියපි "අද උදේ අම්පාර ටවුන් එකේ බෝම්බයක් පුපුරලනේ" කියලා..
ටීවී එකේ බෝම්බේ පුපුරපු තැන පෙන්නද්දී මට එක පාරටම "අම්මටසිරි" කියලා කිය උනා..
ලොකු මාමා ඇඳගෙන හිටිය තුවාය කැඩෙන්න යද්දී නැන්දා පැනලා ඒක අල්ල ගත්තා..
දත් මැද මැද ටී.වී එක ඉස්සරහට දුවං ආපු පොඩි මාමගේ කටේ තිබුණ දත් බූරුසුව බිමට වැටිලා ලිස්සලා ගිහින් සැටිය යට නැවතුනා..
ලොකු අක්කගේ මහත්තයා "මළ කෙළියයි" කියල කිව්වා..
"අප්පටසිරි මේ අපි ඊයේ බීප්................"
"ඔව් ඔව්. රෑට කෑවේ ඔතනනේ.." ලොකු මාමා හත්පළේම ගාගන්න කලින් මම මැදින් පැන්නා..
"ඒවුනාට ඒක නිකන් බාර් එකක් වගේනේ..." (ඔන්න නැන්දට ඉව වැටීගෙන එනවා..)
"නෑ නෑ ඔතන හෝටලයක්. ඕකෙන් තමයි අපි රෑට කෑවේ.. ඉඳි ආප්පනේ කෑවේ.." (මම ආයේ වැඩේ ෂේප් කරන්න ගිහින් ටිකක් ඕවර් ගියා..)
"පුතේ ඔයා ඉඳි ආප්ප කන්නේ නෑනේ. අනික ඉඳි ආප්ප කෑවනම් බඩවල් ඔහොම අවුල් වෙන්නෙත් නෑනේ.." (අපේ අම්මත් දැන් හරස් ප්රස්න අහනවා මගෙන්..)
"ඔව් මෙයාට වෙනම ක්රීම් සෝඩා එකකුයි, සෝසේජස් පාන් එකකුයි අරගෙන ගියෙ නිව් සිටියෙන්..ඉඳි ආප්ප කන්නම බෑ කියලා යකා නැටුවනේ පොඩි එකෙක් වගේ.... "
(යාන්තන් පොඩි මාමාට ගණදෙවි නුවණ පහළ එහෙම කිව්වා මට ඇහක් ගහන ගමන්..)
"ඒ අර බලනවකෝ. අපි හිටිය ටේබල් එකේමද කොහෙද පුපුරලා තියෙන්නේ.. අරුන් දෙන්නට අද වැඩ වැටුණේ නැත්තන් අපි උදේ බස් එකේනේ එන්න හිටියේ. එහෙම උනානම් අහු වෙන එක අහු වෙනවා.."
ලොකු මාමා ගැහි ගැහි වගේ එහෙම කියද්දී,
"නෑනේ ඕයි, එහෙනම් අපි කොහොමත් අහු වෙන්නේ නෑ..මොකද උදේ පාන්දර බොන්න බෑනේ.." කියලා කියපි පොඩි මාමා..
පොඩි මාමාගේ මොට්ට කතාව නිසා අපි ඔක්කොටම එක හඬින් "හීක්" ගෑවුණා..
පොඩි මාමාට වෙරි බැහැලා තිබිලා නැද්ද මන්දා.. එච්චර ලස්සනට ෂේප්කරන් ඇවිත් අන්තිම මොහෝතේ ඔක්කොම බ්ලාස්ට් කරලා දැම්මා..
එතනින් එහාට ඇතිවුණ දෙබස් මම විස්තර කරන්න යන්නේ නෑ.. ඒවා කියලා වැඩක් නැ.. බෝම්බෙට අහු උනානම් දාහෙන් සම්පතයි කියලා හිතෙන තරමට අපි සොඳුරු කතන්දර ගොඩාරියක් අහ ගත්තා.. ලොකු අක්කා ඉස්සරහ අයියා චාටර් උනා.. අම්මයි, ආච්චියි, නැන්දයි ඉස්සරහ මාමලා දෙන්න සෑහෙන චාටර් උනා.. අම්මා මට බනිනවා මග දිගට බොරු කිව්වා කියලා.. ලොකු අක්කා බනිනවා අයියට ෆෝන් එක දුන්නේ නෑ කියලා. නැන්දා බනිනවා මාමා කෝ ඇහුවාම බාතෲම් එකේ කිව්වා අරකයි මේකයි කිය කිය.. ආච්චී මාමලා දෙන්නට බනිනවා පොඩි එකාවත් එක්කගෙන ගිහින් තියෙන තැන බලන්නකෝ දෙයියනේ කිය කිය.. කොටින්ම අච්චර තඩි බෝම්බෙකට අහු නොවී පණ පිටින් ආපු අපි බෝම්බේ තිබ්බ ප්රභාකරන්ටත් එහා චාටර් උනා සාලේ මැද්දේ..
අන්තිමට ලොකු මාමා ඇහෙන නෑහෙන ගාණට මෙහෙම කියනවා ඇහුණා..
"යකෝ දෙකක් දාගෙන හෙන බොකකුත් @#කේ හිර කරන් කීලෝ මිටර් දෙසිය ගාණක් බස් එකක කට්ට කාගෙන ඇවිල්ලා මේ අහගන්න දේවල් වල හැටියට අර බෝම්බේ ඊයේ ගහලා අපි ඒකට අහු උනානම් ඉවරයි ඕයි.. සිකේ. "
"මොකද්ද ඔයා කිව්වේ.?"
"නෑ නෑ ආයේ කවුරු මළත් මමනං අම්පාරේ යන්නේ නෑ කියලා කිව්වේ.."
කිව්වා වගේම ලොකු මාමා අද වෙනකන් ආයේ අම්පාරේ ගියේ නැති උනාට බොන එක නැවැත්තුවෙත් නෑ.. (බෝම්බේ පුපුරන්නේ 7:30ටනම් දැන් වෙලාව 6 යි නම් "ආහ්.. පුපුරන්න තව පැය එකාමාරක් තියෙනවා.. ඒ හොඳටම ඇති දෙකක් දාගන්න කියලා කියන විදිහේ වැදගත් මිනිස්සු..")
අපි ඉඳල හිටල අම්පාරේ යමුද කියලා ඇහුවත් මාමා කියන්නේ ලංකාවේ කොහේ ගියත් ආයේ අම්පාරෙනම් යන්නේ නෑ කියලයි.. පහුවදා පුපුරපු ඒ බෝම්බෙත් ඒකට එක හේතුවක් වෙන්න ඇති.. මොකද අපි හිටපු තැනටම වෙන්න ඒක පුපුරලා තිබුණේ අපි පිටත් වෙලා පැය කීපෙකට පස්සේ.. මොකද්දෝ වාසනාවකට අපි කාටවත් කරදරයක් උනේ නෑ.. දැන් යුද්දේ ඉවර වෙලා සෑහෙන කාලයක් ගිහින්.. කීප සැරයක්ම අපි ගමේ ගිහින් ආවා.. ඒත් කිසිම වතාවක ලොකු මාමා ඒ ගමනට සම්බන්ධ උනේ නෑ.. එයාට ඒ තරම් එපා උණ ගමනක් තවත් නෑ... කොච්චර විහිලුවට අරන් අද ඒ ගැන මතක් කර කර හිනා උනත් තාමත් ඇඟේ මයිලක් දෙකක් කෙලින් වෙන තරමට ඒ සිදුවීම අපේ හිත්වල ඉතිරි උනා..
හිත මිතුරු
RICH LIFE
දාඩියත් එක්ක ඇඟ පුරාම තැවරුණ දූවිල්ල නිසා මඩෙන් ගොඩ ආපු ගොවිරාලලා හය දෙනෙක් වගේ අපිත් බස් එකට ගොඩ උනා.. කොන්දොස්තර බස් එකේ බෙලෙක් බෙල් එකට ගැට ගහල තිබුණ නයිලෝන් ලණුව අදිනවත් එක්කම අම්පාරෙන් රෑ අටට පැය 10ක දීර්ඝ ගමණක් පටන් ගන්න බලාගෙන අපි අඹගහවැල්ලෙන් පිටත් උනා.....
1 වෙනි කොටසින්පරණ අඹගහවැල්ල බස් එකේ ගැස්සී ගැස්සී තාර පොදක් නොවැටුණු දූවිලි පිරුණු ගුරු පාර දිගේ පැයක විතර ගමනකින් පස්සේ හවස 6ට විතර අපි, අම්පාර ටවුන් එකට සේන්දු උනා.. දීර්ඝ ගමනක් පටන් ගන්න අම්පාරට එනකොටම සෑහෙන දුරට හෙම්බත් වෙනවා.. ඒත් ඒක ඒ ගමනේ අනිවාර්ය අංගයක්.. අයියගේ යාලුවටයි, මාමලා දෙන්නටයි ඒ අයගේ යාලුවටයි ඒක නුහුරු නුපුරුදු අසීරු අත්දැකීමක් උනත්, අයියටයි මටයි ඉර බැහැගෙන යන වෙලාවට දූවිලි කාගෙන ඇවිත් අම්පාරෙන් බහින එක ටිකක් හුරු පුරුදු අත්දැකීමක්..
"මේක යකාගෙ ගමනක්නේ ඕයි.. මටනම් දැනටම හොඳ ගනන් අර බස් කබලේ ගැස්සි ගැස්සි ඇවිල්ලා.. ෂේහ්..ඇඟ පුරාම දූවිලි තට්ටු පිටින්.. මට බොන්නේ නැතුව හොඳ සිහියෙන්නම් ඉතුරු ටික යන්න බෑ..
" මිලී මීටර් දෙක තුනක ගණකමට ඇඟේ දැවටිච්ච වියළි කලාපෙටම උරුම වුණු ලා දූඹුරු පාට හීණි දූවීලි තට්ටුව ලේන්සුවෙන් පියදාන ගමන් ලොකු මාමා පළවෙනි තුරුම්පුව ඇද්දා..කට්ටියටම හිනා ගියාට ඒකත් ඒ ගමනෙ සාම්ප්රදායාණුකූල කොටසක් නිසා හැමෝම Set වෙන්න හොඳ "Pot" එකක් හොයන්න පටන් ගත්තා..ඔය අතරේ පොඩි මාමා ආයේ මට කතා කලා.
"පුතේ මේ.. ඔයා කලින් ඇවිල්ලා තියෙනවනේ.. නැද්ද හොඳ පොට් එකක්.. "
මාමා ඒක මගෙන් අහද්දි අනිත් සෙට් එකට ආයෙත් බකස් ගාලා හිනා ගියා.. මමත් හිනාවක් දාගෙනම කිව්වා,
"මෙහෙ ඉතින් එහෙම හොඳ පොට් නෑ.. නිව්සිටි බේකරිය උඩ රෙස්ටුරන්ට් එකට යමු.. ඒක උඩ අවුලක් නෑ.." කියලා..
ලොකු අක්කගේ මහත්තයයි බුවාගේ අතිජාත මිත්රයයි බොන්න කලින්ම මාව බයිට් එකට ගන්න බලාගෙන අහපි,
"තෝ බෝන්නෙත් නැත්තං, කලින් බීලත් නැත්තං නිව්සිටිය උඩ රෙස්ටුරන්ට් එක ගැන දන්නේ කොහොමද යකෝ." කියලා..
මාමලා දෙන්නා සහ අනිත් යාලුවා කට කොනකින් හිනා උනාට මුකුත් කිව්වේ නැත්තේ දිගටම ඒ අයට මගේ උදව් ඕනෙ වෙනවා කියලා දන්න නිසාද මන්දා.. උඩ රෙස්ටුරන්ට් එකට යන්න කලින් නිව්සිටියෙන් සොසේජස් පාන් ගෙඩියකුයි චොකලට් කේක් කෑල්ලකුයි, කෙහෙල් ගෙඩියකුයි ක්රීම් සෝඩා බෝතලෙකුයි ගත්තේ කට්ටිය සෙට් වෙද්දී මට බකන් නිලන් ඉන්න බෑරි නිසයි..
"කට්ටියට බොන්න හොඳනම් මට හිතෙන දෙයක් මම කෑවාම මොකෝ" කියල හිතාගෙන හිටියට පොඩි මාමා බිල ගෙවන්න ඉදිරිපත් උන නිසා මගේ මොන්ටිසෝරි කෑම ටික අනිත් අයටත් නෝන්ඩි උනා..රෙස්ටුරන්ට් එකට ආවට පස්සේ මුල්ලකට වෙන්න ජනේලෙ අයිනෙම මේසෙකුත් සෙට් කරලා මමත් අයිනකින් ඉඳ ගන්නකොට ලොකු මාමා ආයේ කියපි, "මේ යකා බොන්නේ නෑ නෑ කිව්වට කලින් සෙට් වෙලා තියෙනවා, ගාණට නියම තැන බලලා බෑග් එහෙමත් පැත්තකින් සෙට් කරලා මූ අපිට කලින් ගිහින් මේසේ ඉඳ ගත්තනේ.." කියලා.. ජිවිතේට කටේ නොතියපු මම විනාඩි ගාණක් ඇතුළත හොඳම බේබද්ද උනා..
ආර්ථික, දේෂපාලනික, සාමාජීය සහ සංස්කෘතික සාකච්ඡා මධ්යයේ දැහැමින් සෙමින් බොතලයක්ම ඉවර උනාද කොහෙද.. ඒ අතරේ ගතවුන හැම විනාඩි 6කට වරක්ම ලොකු මාමා "පුතේ බොනවනම් ෂොට් එකක් දා ගන්න. අවුලක් නෑ." කියලා කියන්නත් මාමගේ යාලුවා සහ අයියලා දෙන්නත් "මල්ලි වීදුරුවක් දෙන්නද. අවුලක් නෑ ටිකක් ගනින්" කියන්නත් අමතක කළේ නෑ..
මම බෝන්නේ නෑ කියලා පොඩි මාමා හොඳටම දැනගෙන හිටිය නිසාම මට සෑහෙන පුද සත්කාර හම්බ උනා.. වැඩිපුර ඔම්ලට් එකක් එහෙම මම වෙනුවෙන්ම ඕඩර් කරලා දුන්නා.. මොකද ඒ වෙද්දි ආච්චි කෝල් කර කර වද දෙන්න පටන් අරන් තිබුණේ..මුල් ටිකේ අවුලක් නැතත් බෝතලෙන් භාගයක් යද්දී කට්ටියගේ කටහඬවල් බොහොම බැරෑරුම් වෙන්න පටන් අරගෙනයි තිබුණේ.. හැම වචනයක්ම තේරුමක් නැතුව මහප්රාණ උච්ඡාරණයක් ගත්තු නිසා ඒ අයගේ ගෙවල් වලින් එන ඔක්කොම කෝල්ස් වලට මට තමයි උත්තර දෙන්න උනේ..
"ආහ්. මේ දැන් අපි කන්න ආවා.."
මම එහෙම උත්තර දුන්නත් ගෙවල්වල බවලත් උදවිය මාමණ්ඩිලාගේ කෙරුවාව දන්න නිසාම මගේ වචනේ විස්වාස කරන්න සෑහෙන මැලි උනා..
"කන්න ආවා කිව්වට කනවා විතරක් නෙමෙයි නේද..? කෝ අයියට දෙන්න.." ඒ ලොකු අක්කා.
"කෝ පුතේ පොඩි මාමා. පොඩ්ඩක් දෙන්නකෝ එයාට.." ඒ අපේ අම්මා..
"පුතේ කෝ මාමා ඉන්නවද.. බොන්න එහෙම දෙන්න එපා හොඳේ.. කෝ පොඩ්ඩක් කියන්න නැන්ඳා කතා කරනවා කියලා.. "
"පුතේ කෝ පොඩි මාමා.. කියන්න ආච්චිට කතා කරන්න ඕනේ කිව්වා කියලා.."
"චූටි මල්ලි කෝ අයියා.. අම්පාරට ආවා කියලා විතරයි කිව්වේ. කට්ටියම බොනවද දන්නේ නැඇ.. කියන්න අක්ක කතා කරනවා කියලා.."
මම හැමෝටම දුන්නේ එකම උත්තරේ එක එක වර්ෂන් වලින්..
"නෑ නෑ අම්මේ භය වෙන්න එපා. මමත් ඉන්න නිසා කට්ටිය බොන්නේ නෑ.. කෑව ගමන් බස් එකේ නැගලා වාඩි වෙනවා.. දැන් ඉතින් අටටත් ලඟයිනේ.."
"ඊයේ රෑ කාපු කොත්තුව වැඩ කරන්න අරන් එයා බාත් රූම් එකේනේ.. . කන්න ආව වෙලාවේ ඉඳලා මමත් දැක්කේ නෑ.. ආවම කියන්නම් හොඳේ.."
"ආහ් මාමා මේ දැන් බාතෲම් එකට ගියා විතරයි.."
"ආ.. අයියා මේ බිල ගෙවන්න කියලා ගියානේ.."
"ආහ් අක්කේ අයියා මේ දැන් ගියා හොදි මදි වෙලා ප්ලේට් එකක් අරන් එන්න.. වේටර් එනකන් හිටියනම් බස් එකත් මිස් වෙනවා.. ආව ගමන් ගන්න කියන්නම් හොඳේ.."
මමාගේ යාලුවගේ වයිෆ් කෝල් නොකරපු නිසා, මම මළ පැනලා එයාටත් කිව්වා "ඔයගේ ඵෝන් එකත් දෙන්න මම අන්ස්ර් කරලා ෂේප් කරලා දෙන්නම්." කියලා..
"මට අවුලක් නෑ පුතා. මම ඒක කලින්ම ෂේප් කරලා දැම්ම.. දැන් ප්රශ්නයක් නෑ.. එල.."
(මිනිහා වෙරි හිඳුනාම තමයි මට කිව්වේ වයිෆ්ගෙන් ඩිවෝස් උනා කියලා. අම්මපා ඒ වෙලාවේනම් මටත් බොන්න හිතුනා, කස්ටියව ෂේප් කරන්න මාරුවෙන් මාරුවට ෆෝන් කනේ ගහන් රෙස්ටුරන්ට් එකේ මේස පුටු වටේ ඇවිදල ඇවිදල මළ පැනපු පාරට අහපු නොසන්ඩාල කතාව නිසා.
)කොහොම හරි කට්ටියම කොත්තුවකුත් දා ගත්තා මම එපා කියද්දිම..
නයිට් කඩවලින් රෑට දාගන්න කොත්තුව ගොඩක් වෙලාවට පාන්දර වෙද්දී දෝරේ ගලා යන බව දැනගෙන හිටියා..
බීපුවා වැඩ කරන්න පටන් ගත්තට පස්සේ ඒ ගොල්ලො ලොකු මිනිස්සු වෙලා මම නිකන්ම නිකන් පොඩි එකා වෙලා.. කියන ඉලව්වක් අහන්නේම නෑ.. කොටියම කාපිය කියලා මම සද්ද නැතුව නිකන් හිටියා..ඔය වගේ විකාරරූපී වැඩ කෝටියකින් විතර පස්සේ අපි ආයේ බස් එක ලඟට ආවා.. ඒ වෙද්දිත් බස් එක කොළඹ බලා පිටත් වෙන්න ලෑස්තිපිට තිබුණ නිසා සෑහෙන පිරිසක් බස් එකට ගොඩ වෙලා හිටියා.. යකඩ බට සීට් වෙනුවට කම්මැලි කමට යකඩ බටේ එක්කම උසට උසේ හේත්තු වෙන කෑල්ල විතරක් මොඩිෆයි කරපු හෙන මුස්පේන්තු පෙනුමක් තිබුණු කිලෝ මීටර් එකා මාරක් විතර දිග සී.ටී.බී බස් එකක් ඒක..
හතර දෙනෙකුට එක ලඟ සීට් තිබුණත් අන්තිමට බුක් කරපු සීට් දෙක තිබුණේ තැන් දෙකක නිසා කොන්දොස්තර එපා කියද්දිත් වැඩිපුරත් රුපියල් 100ක් සාක්කුවට දාල පිටිපස්සට වෙන්න එක ලඟ සීට් ඉල්ල ගත්තා.. ඒත් මදි වෙලා ආයේ පිටිම පස්සෙ සීට් එකේ හිටිය අය එක්කත් පොඩි ෂේප් එකක් දාගෙන අපි හය දෙනාම පිටිම පස්සේ සීට් එකේ එකට ඉඳ ගත්තා.. පිටිපස්සෙම සීට් වල හිටිය උන් පැනපු ගමන් අපේ සීට් වලට යන්න හා කිව්වේ මොකද කියලා හොඳ සිහියෙන් හිටිය මටත් මීටර් උණේ සියඹලාණ්ඩුවට කිට්ටු වෙද්දියි..
බොහොම සැහැල්ලුවෙන් ගමන පටන් අරන් ගැස්සිලි පැද්දිලි නැතුව කිලෝ මීටර් 5 - 10 ක් සීරුවට ආවා.. ගාණට බඩු වැදිලා හිටිය ලොකු මාමා හොඳ හුස්මක් එහෙම අරන් අපි හැමෝටම ගුඩ් නයිට් කිව්වා විතරයි එච්චර වෙලා ලාතාවට බස් එක පැදගෙන ආව ඩ්රයිවර් මාමාට ආච්චි වැහුණා..
එන්ජිමේ කර ගඳ පිටිම පස්සේ සීට් එකේ හිටිය අපේ නාස් පුඩු වලට පවා දැනෙනකන් ඇක්සලේටරේ උඩ නැගලා ඇවිත්, 4 වෙනි ගියර් එක 5 වෙනි ගියර් එකට මාරු කළේ පැයට කිලෝ මීටර් 80ත් පැන්නට පස්සෙද මන්දා..සනීපෙට ආව ගමන දෙවනත් වෙන්න ගත්තේ එතනින් එහාට පාරේ තිබුණ හැම බම්පර් එකකින්ම පැයට කිලෝ මීටර් අසූවක අසූ පහක වේගෙටම යන්න ගත්තු නිසයි.. අපිට සීට් දීලා ඉස්සරහට ගිය උන් දැන් අපි දිහා බල බල හිනා වෙනවා.. අපි උඩ පැන පැන දෙපැත්තේ යකඩ වැටෙයි පිටි පස්සේ වීදුරුවේ හරහට ගහල තියෙන යකඩ වැටෙයි රිලව් වගේ එල්ලිගෙන සීට් එකට පස්ස පැත්ත ෆෝකස් කර ගන්න හෙන ගේමක් දුන්නා..
"මළ කෙළියයි.. මගේ බඩ බුලු බුලු ගාණවනේ.."
ඔන්න ඉතින් ලොකු මාමා ඒ පාර ගම කන්නයි හදන්නේ..
"මේ අයියේ පිස්සු කෙළින්න එපා.. මේක ආයේ නවත්තන්නේ සියඹලාණ්ඩුවට ගිහිල්ලයි.. එතකන් ටිකක් අල්ලගෙන ඉන්නවා.."
"මූ මේ යන යෑමට කොහොමද ඕයි අල්ලගෙන ඉන්නේ. අනේ ඌට හිමින් යමං කියහංකෝ.. "
"පිස්සුද. හැමදාම ඔහොම තමයි යන්නේ. මෙතන මිනිස්සුන්ගෙනුත් බැනුම් අහලා බස් එකෙනුත් බහින්න වෙයි.. සියඹලාණ්ඩුවට වැඩි දුරක් නෑ.. ඔහොම යමු ෂේප් එකේ.."
පොඩි මාමගෙන් හොඳ ප්රතිචාරයක් නෑ කියල දැන ගත්තු නිසාම මාමා ඒ පාර මාව අල්ල ගත්ත..
"ඕයි පුතේ.. මේ යක්කු හැමදාම මෙහෙමද යන්නේ.." ගැස්සෙන ගැස්සිල්ලට මාමාට නෑ කමත් මාරු වෙලා..
"අපෝ ඔව්.. ඒක වෙන්න ඇති අර මිනිස්සු පැනපු ගමන් අපිට සීට් දීලා ඉස්සරහට ගියේ.. මට ඒක දැන් තමයි මීටර් උනේ.."
මාමගේ කටින් මොන මොනවදෝ වචන වගයක් පිට උනාට ජනේලේ ඇරගෙන වෙනම ආතල් එකක ආව නිසා හුළං සද්දෙට මට ඒ ටික ඇහුණේ නෑ.. මම හිතන්නේ මම කියපු ගොං කතාවට එයාගෙම නංගිටද කොහෙද බැන්නේ.
සියඹලාණ්ඩුවට කිට්ටු වෙනකන් මුළු බස් එකම නිදි නෑ අපි නිසා.. මොකද පහු වෙච්ච හැම ගැට්ටක් ගැට්ටක් පාසාම
"හම්මටෞඩු !
යකො ඔලුව.!!
හරියට හරි තව එකයි.!!
අන්න ඒකනම් හොඳට රිදුනා.!!!
දැන් තේ බොන්න නවත්තන්න ලඟද? !!!
සීට් එක උඩ බෝතලයක් තිබ්බේ කවුද යකෝ ඒක ඇතුළටම බැස්සා..!!!!"
වගේ වචන නිසා මුලු බස් එකටම අපිව එකම කොමඩියක් වෙලයි තිබුණේ..
ඒ විතරක්නම් මදැයි. ඒ වෙද්දී පස් දෙනාටම කොත්තුව වැඩ කරන්න අරගෙනයි තිබුණේ.. සියඹලාණ්ඩුවට එද්දි පස් දෙනාම පිටිම පස්සේ තම තමන්ගේ සීට් එක ඉස්සරහ හිටගෙන යනවා.. අපරාදේ කියන්න බෑ ඒ වෙද්දී කට්ටියගේ වෙරි සෑහෙන ප්රමාණෙකට හිඳලා තියෙන්න ඇති.. නැත්තං ඔහොම හිටගෙන එන්නේ නෑනේ.. මළ කෝලම් ඉවසගන්නම බැරි තැන මම ඉස්සරහට ආවා.. සියඹලාණ්ඩුවෙදි බස් එක නවත්තනවත් එක්කම මම හිමින් ආයෙත් පිටි පස්සට ආවා.. ඒ වෙලාවේ කට්ටියගේ ලස්සන දැක්කාම මටත් බකස් ගාල හිනා ගියා.. සියඹලාණ්ඩුවෙදී තේ බොන්න නවත්තන්න බස් එක රිවස් කරද්දී ඩ්රයිවර් "ඔය පිටි පස්සේ සීට් එකේ මහත්තුරු පොඩ්ඩක් පස්ස බලන්න" කියනවා ඇහුණා.. රියදුරා එහෙම කියද්දිත් අපේ මහත්තුරු ටික පිටි පස්සේ දොර ඇරගෙන එළියට බැහැලා වැසිකිළි හොයනවා ඇලිස් ඇන්ඩ් වොන්ඩර්ලැන්ඩ් එකේ හාවෝ එහේ මෙහේ දුවනවා වගේ..
(කොන්දොස්තරම එළියෙන් බැහැල ඇවිත් කොක්ක ඇදලා ඇරල දෙනකන්, ඇතුළෙන් ඇර ගන්න බැරි පිටිපස්සේ දොර අපේ අය කොහොම ඇර ගත්තද මන්දා..)සියඹලාණ්ඩුවෙන් පස්සේ ගොඩක් දුරට පාර හොඳයි.. මම හිටිය පිටිපස්සේ සීට් එක හිටගෙන ආව කෙනෙකුට දීලා මම ආයෙත් ඉස්සරහට ආවා.. නීතියට පිපෙන මල්වල සුවඳ මුහු වෙච්ච හුළං පාරත් එක්ක තණමල්විල හරහා වැටිලා තියෙන කාපට් පාර දිගේ හෙඩ් ලයිට් වල එළියෙන් ඝන අඳුර කපාගෙන බස් එක හැල්මේ ගමනේ..
ඉඳලා හිටලා ඉස්සරහෙන් එන වාහනේකට ලයිට් ඩිම් කරලා ආයේ හෙඩ් ලයිට් එක ඔන් කරනවට එහා ලොකු දෙයක් කරන්නම නැද්ද මන්දා.. කොන්දොස්තරත් එන්ජිම වට කරලා තියෙන වැට බදාගෙන එන්ජිම උඩ රස්නෙට තඩි මා වවුලෙක් වගේ බුදි.. ඩ්රයිවර් හප හප හිටිය බුලත් විටේ අන්තිම බුළත් කෙළ පාර "චිරිස්" සද්දෙ එක්ක ජනේලෙන් එළියට පා කරලා දැම්මා... වතුර බෝතලෙ අතට අරන් මූඩිය ඇරලා කට හෝදලා කාරල කෙළ පාරක් ගහන ගමන් ආයේ වතුර බෝතලේ මූඩිය තද කරලා දකුණු පැත්තේ දොරේ ගහැව්වේ බස් එකේ වේගේ පැයට කිලෝ මීටර් 85ත් පැනලා තියෙද්දී.. ඒ විතරක් නම් කමක් නෑ.. සාක්කුවෙන් සිගරට් පැකට් එක අරන් සිගරට් එක පත්තු කර ගන්න තව කොහෙන්දෝ මන්දා අස්සක තිබුණ ගිණි පෙට්ටියකුත් හොයාගෙන ස්ටියරින් වීල් එක මැද්දේ අත් දෙක තියාගෙන ගිනිකූරත් ගහගෙන, ඒක හුළඟට නිවෙන්න නොදී, සිගරට් එක පත්තු කරන් කටේ ගහ ගත්තේ බස් එක පාරෙන් පිට පනින්න නොදී සුදු ඉර මැද්දෙම තියාගෙන යන ගමන් ආපු වේගේ කිසිම අඩුවක් නොකරයි.. මිනිස්සු හැට දෙනෙක් විතර මර නින්දේ තියාගෙන මේ මනුස්සයා තමන්ගේ වැඩත් කර ගන්න ගමන් පාඩුවේ තනියම ගමනේ.. පාර කොච්චර හොඳ උනත් ලොකු මාමගේ බඩ හොඳ මදි නිසාම මගියෙකුට වැඳලා පුදලා ආයේ සැරයක් සීට් එක මාරු කර ගන්න උනා මම ආයේ පිටි පස්සට ආවට පස්සේ... යුද්ධ කාලේ නිසා මගින් මගට බස් එකෙන් බහින්නත් උනා මග දිගටම කරපු සෝදිසි කිරීම් නිසා..
හමුදාවෙන් ඇවිත් "මහත්තුරු එන ගමන් මොනවහරි අරන් නේද..?" කියලා අහන අහන සැරේට මට ඉදිරිපත් වෙන්නත් උනා මාමලා වෙනුවෙන්.." සෑහෙන දුරක් ඉස්සරහට වෙලා හිටගෙන ආව නිසා (වෙලාවකට ඉත්තෑවෝ රිංගනවනේ..) මටත් රත්නපුර හරියෙදි හොඳටම නින්ද ගියා.. ඔය වගේ පැය 10ක් තිස්සේ විහින් දුක් විඳලා කට්ටියම කොළඹටම ටිකට් අරන් ගොඩගමින් බැස්සේ මාලබේ හරහා පිටකොටුවට යන බස් එකක් කනාවට වගේ දැකපු නිසයි.. "අප්පටසිරි අම්පාරේ කොහෙද මීගොඩ - පිටකොටුව බස්" කියලා අහන්න පොඩි මාමාගේ යාලුවා කෙළ පෙරාගෙන බුදියගෙන හිටිය මාමලා දෙන්නව ඇහැරෙව්වා..
"මේ අම්පාර නෙමෙයි යකෝ, අපි ගොඩගමටම ඇවිල්ලා, නැගිටපං නැගිටපං" කියාගෙනම පොඩි මාමා අපේ ලට්ට ලොට්ට එකතු කරන්න පටන් ගත්තේ මුලු බස් එකම තුන් වෙනි හතරවෙනි පාරටත් හිනස්සන ගමන්..
නින්ද කැඩෙන්න කලින් එක ඇහැක් විතරක් ලාවට ඇරගෙන ගොඩගම බස් එකට නැගලා අහු වෙච්ච සීට් එකක ඉඳ ගත්තු මං ආයේ ඇස් දෙක වහ ගත්තා පොඩි මාමාට මාව මාලබේදී ඇහැරවන්න කියලා.. ඇයි ඉතින් අම්පාරේ ඉඳලා සද්ධන්ත අලි පස් දෙනෙක් දක්කගෙන ආව ඇත්ගොව්වෙක් වගේ හෙම්බත් වෙලානේ මම හිටියේ..
ඒ අතරේ බඩේ අප්සට් එක පිට හිටිය ලොකු මාමට බස් එකක පස්සේ සීට් එකක් දැක්කත් බඩ බුරුල් වෙන තරමටම පිටි පස්සේ දොරත් එක්කම එපා වෙලයි හිටියේ.. ඒ නිසාමද කොහෙද දුවගෙන ගිහින් බස් එකේ ඉස්සරහ දොරෙන් නැගලා ඉස්සරහටම වෙන්න ඉඳ ගන්න හැටිත් මම ලාවට වගේ දැක්ක.. "එපා කියද්දි අර කොත්තු රොටිය කෑවට හොඳ වැඩේ" කියන්න වගේ කුප්ප හිනාවකුත් දාගෙන මම ආයෙත් ඇස් දෙක වහ ගත්තා..ඔය වගේ දුෂ්කර ගමනකින් පස්සේ අපි හැමෝම කරදරයක් නැතුව ගොඩගමින් මාලබේට ආවා.. මාමගේ යාලුවායි අනිත් අයියගේ යාලුවයි දිගටම ගියා ඒ ගොලොන්ගේ ගෙවල් බලා.. අපි මාලබෙන් බැහැලා පයින්ම ගෙදර ආවා..
උදේ හොඳට නාගෙන එහෙම ඇවිත් මමත් ආච්චිලා ගෙදරට ගොඩ උනා..ලොකු මාමගේ නැන්ද පුතා එක්ක ආච්චිලා ගෙදර ඇවිත් හිටියා. ලොකු මාමා ඒ අයව ආච්චිලා ගෙදර නවත්තලයි පොඩි මාමා එක්ක අම්පාරේ ආවේ.. ඒ අය දවල් වෙලා ගෙදර යන්න ලෑස්ති වෙන ගමනුයි හිටියේ.. අපේ අම්මයි ආච්චියි, ලොකු අක්කයි ඔක්කොම ආච්චිලා ගෙදර ටී.වී එක ඉස්සරහ වට වෙලා ඉන්නවා මූණවල් දෙක කරන්.. ලොකු මාමගේ නැන්දත් කම්මුලේ අත තියන් බර කල්පනාවක.
අපි නාගෙන එහෙම සාලෙට එද්දී ආච්චි අඬන්න වගේ කියපි "අද උදේ අම්පාර ටවුන් එකේ බෝම්බයක් පුපුරලනේ" කියලා..
ටීවී එකේ බෝම්බේ පුපුරපු තැන පෙන්නද්දී මට එක පාරටම "අම්මටසිරි" කියලා කිය උනා..
ලොකු මාමා ඇඳගෙන හිටිය තුවාය කැඩෙන්න යද්දී නැන්දා පැනලා ඒක අල්ල ගත්තා..
දත් මැද මැද ටී.වී එක ඉස්සරහට දුවං ආපු පොඩි මාමගේ කටේ තිබුණ දත් බූරුසුව බිමට වැටිලා ලිස්සලා ගිහින් සැටිය යට නැවතුනා..
ලොකු අක්කගේ මහත්තයා "මළ කෙළියයි" කියල කිව්වා..
"අප්පටසිරි මේ අපි ඊයේ බීප්................"
"ඔව් ඔව්. රෑට කෑවේ ඔතනනේ.." ලොකු මාමා හත්පළේම ගාගන්න කලින් මම මැදින් පැන්නා..
"ඒවුනාට ඒක නිකන් බාර් එකක් වගේනේ..." (ඔන්න නැන්දට ඉව වැටීගෙන එනවා..)
"නෑ නෑ ඔතන හෝටලයක්. ඕකෙන් තමයි අපි රෑට කෑවේ.. ඉඳි ආප්පනේ කෑවේ.." (මම ආයේ වැඩේ ෂේප් කරන්න ගිහින් ටිකක් ඕවර් ගියා..
)"පුතේ ඔයා ඉඳි ආප්ප කන්නේ නෑනේ. අනික ඉඳි ආප්ප කෑවනම් බඩවල් ඔහොම අවුල් වෙන්නෙත් නෑනේ.." (අපේ අම්මත් දැන් හරස් ප්රස්න අහනවා මගෙන්..)
"ඔව් මෙයාට වෙනම ක්රීම් සෝඩා එකකුයි, සෝසේජස් පාන් එකකුයි අරගෙන ගියෙ නිව් සිටියෙන්..ඉඳි ආප්ප කන්නම බෑ කියලා යකා නැටුවනේ පොඩි එකෙක් වගේ.... "
(යාන්තන් පොඩි මාමාට ගණදෙවි නුවණ පහළ එහෙම කිව්වා මට ඇහක් ගහන ගමන්..
)"ඒ අර බලනවකෝ. අපි හිටිය ටේබල් එකේමද කොහෙද පුපුරලා තියෙන්නේ.. අරුන් දෙන්නට අද වැඩ වැටුණේ නැත්තන් අපි උදේ බස් එකේනේ එන්න හිටියේ. එහෙම උනානම් අහු වෙන එක අහු වෙනවා.."
ලොකු මාමා ගැහි ගැහි වගේ එහෙම කියද්දී,
"නෑනේ ඕයි, එහෙනම් අපි කොහොමත් අහු වෙන්නේ නෑ..මොකද උදේ පාන්දර බොන්න බෑනේ.." කියලා කියපි පොඩි මාමා..
පොඩි මාමාගේ මොට්ට කතාව නිසා අපි ඔක්කොටම එක හඬින් "හීක්" ගෑවුණා..
පොඩි මාමාට වෙරි බැහැලා තිබිලා නැද්ද මන්දා.. එච්චර ලස්සනට ෂේප්කරන් ඇවිත් අන්තිම මොහෝතේ ඔක්කොම බ්ලාස්ට් කරලා දැම්මා..
එතනින් එහාට ඇතිවුණ දෙබස් මම විස්තර කරන්න යන්නේ නෑ.. ඒවා කියලා වැඩක් නැ.. බෝම්බෙට අහු උනානම් දාහෙන් සම්පතයි කියලා හිතෙන තරමට අපි සොඳුරු කතන්දර ගොඩාරියක් අහ ගත්තා.. ලොකු අක්කා ඉස්සරහ අයියා චාටර් උනා.. අම්මයි, ආච්චියි, නැන්දයි ඉස්සරහ මාමලා දෙන්න සෑහෙන චාටර් උනා.. අම්මා මට බනිනවා මග දිගට බොරු කිව්වා කියලා.. ලොකු අක්කා බනිනවා අයියට ෆෝන් එක දුන්නේ නෑ කියලා. නැන්දා බනිනවා මාමා කෝ ඇහුවාම බාතෲම් එකේ කිව්වා අරකයි මේකයි කිය කිය.. ආච්චී මාමලා දෙන්නට බනිනවා පොඩි එකාවත් එක්කගෙන ගිහින් තියෙන තැන බලන්නකෝ දෙයියනේ කිය කිය.. කොටින්ම අච්චර තඩි බෝම්බෙකට අහු නොවී පණ පිටින් ආපු අපි බෝම්බේ තිබ්බ ප්රභාකරන්ටත් එහා චාටර් උනා සාලේ මැද්දේ..
අන්තිමට ලොකු මාමා ඇහෙන නෑහෙන ගාණට මෙහෙම කියනවා ඇහුණා..
"යකෝ දෙකක් දාගෙන හෙන බොකකුත් @#කේ හිර කරන් කීලෝ මිටර් දෙසිය ගාණක් බස් එකක කට්ට කාගෙන ඇවිල්ලා මේ අහගන්න දේවල් වල හැටියට අර බෝම්බේ ඊයේ ගහලා අපි ඒකට අහු උනානම් ඉවරයි ඕයි.. සිකේ. "
"මොකද්ද ඔයා කිව්වේ.?"
"නෑ නෑ ආයේ කවුරු මළත් මමනං අම්පාරේ යන්නේ නෑ කියලා කිව්වේ.."
කිව්වා වගේම ලොකු මාමා අද වෙනකන් ආයේ අම්පාරේ ගියේ නැති උනාට බොන එක නැවැත්තුවෙත් නෑ..
(බෝම්බේ පුපුරන්නේ 7:30ටනම් දැන් වෙලාව 6 යි නම් "ආහ්.. පුපුරන්න තව පැය එකාමාරක් තියෙනවා.. ඒ හොඳටම ඇති දෙකක් දාගන්න කියලා කියන විදිහේ වැදගත් මිනිස්සු..")අපි ඉඳල හිටල අම්පාරේ යමුද කියලා ඇහුවත් මාමා කියන්නේ ලංකාවේ කොහේ ගියත් ආයේ අම්පාරෙනම් යන්නේ නෑ කියලයි.. පහුවදා පුපුරපු ඒ බෝම්බෙත් ඒකට එක හේතුවක් වෙන්න ඇති.. මොකද අපි හිටපු තැනටම වෙන්න ඒක පුපුරලා තිබුණේ අපි පිටත් වෙලා පැය කීපෙකට පස්සේ.. මොකද්දෝ වාසනාවකට අපි කාටවත් කරදරයක් උනේ නෑ.. දැන් යුද්දේ ඉවර වෙලා සෑහෙන කාලයක් ගිහින්.. කීප සැරයක්ම අපි ගමේ ගිහින් ආවා.. ඒත් කිසිම වතාවක ලොකු මාමා ඒ ගමනට සම්බන්ධ උනේ නෑ.. එයාට ඒ තරම් එපා උණ ගමනක් තවත් නෑ... කොච්චර විහිලුවට අරන් අද ඒ ගැන මතක් කර කර හිනා උනත් තාමත් ඇඟේ මයිලක් දෙකක් කෙලින් වෙන තරමට ඒ සිදුවීම අපේ හිත්වල ඉතිරි උනා..
හිත මිතුරු
RICH LIFE
