ඒ හැඟීම ඇයි දැන් නැත්තේ

[Nucleardeath]

උඹේ ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ තමයි දැන් හැමෝගෙම dopamine overload වෙලා තියන්නේ. හැමවෙලේම බලන්නේ ඊලග dopamine kick එක එනකන්.

ඉතින් පිස්සු බල්ලෝ වගේ දුවනවා

 

[geeko]

100% agreed.
essara pothak hoyagena Nuwara town eka pura yanawa eskolen passe.
September mase wenakan salli ekathu karanawa poth ganna.
dan poth ganna salli tiyanwa. eth kiyawanna welawak na.
api wayasata gihilla ban..

oe velawath prashnayak thamai. anika tikak kiyawan yaddi boring venawa. issara manasikathwaya nathi nisa kiyawanna hithenne na

---

ඔය අපිට හිතෙන දේම ඒ කාලෙ නූර්ති නාඩගම් කරපු මිනිස්සුන්ට තියටර් වලට ෆිල්ම්ස් ආවට පස්සෙ හිතෙන්න ඇති නේද?

ඔව්. උන් බනින්න අති මේ අපි දැන් බනිනවා වගේ. හැබයි මේ වගේ තනියම කමරේකට වෙලා කම්පියුටරෙන් නෙමේ. හවසට කඩයක් ගාව සෙට් වෙලා තේ එකක් බොන ගමන් මොනව හරි කන ගමන්
------ Post added on Feb 5, 2024 at 6:23 PM

---

පොත් කියවලා කියවලා ආතල් එකට පොත් දෙකකුත් ලිව්වා ඔය කාලේ. හැමදාම ඔයේ නෑවා ක්‍රිකට් ගැහුවා. ඉන්ටනෙට් අරව මේව ගැන ඔලුවෙ තිබුනෙම නෑ.ආස සින්දු ඇහුවෙ ටීවී එකේ චාට් ශෝ වලින්. ඒ කාලෙ තිබුන ඒ හැඟීම මාරයි. දැන් ඉන්න උන්ට ඒව ගැන අයිඩියා එකක් වත් නෑ.

පොත් ලිව්වා බන් යාලුවත් එක්ක එකතු වෙලා. අපි දෙන්නා පටන් ගද්දි තව දෙන්නෙක් එකතු උන. සෝදුපත් බලන්න දුන්නේ පන්තිභාර සර් ට. ඒ සර් පස්සේ කාලෙකත් මතක් කරලා තිබ්බ ඒ ගැන. පොත ලියන්න කැලේකට යනවා කියලා ගියා යලුවො 5 දෙනෙක් එක්ක. දිවුල් ගස් තිබ්බ නිසා අච්චාරුවක් හදන්න දේවල් හදාගෙන ගියේ. ගිහින් ගෙදර අයට මාටු වුනාට පස්සේ තමයි දන්නේ ඒක කැලයක් නෙමේ ගෙදරකට අයිති කැලේ වැවිච්ච ඉඩමක් කියලා
------ Post added on Feb 5, 2024 at 6:28 PM

---

dan nam fb deactivate.ganakwath na ban mata.

වයසට යන නිසා එපා වෙනවාද මන්දා? හැබැයි කාලයක් යද්දි ආපහු ඇඩික්ට් වෙන්න මොකක් හරි කවුරු හරි එකෙක් හොයා ගනි
------ Post added on Feb 5, 2024 at 6:31 PM

 

[Phonemy]

ඒ කාලේ මාර සුන්දරයි බං, මන් නම් පට්ට ආසයි ඒ ෆීලිං එක ආපහු ගන්න, අලුත් පොතක් ගත්තාම ඒ පොත් වලින් එන සුවද, අව්රුදු කාලෙට ඒ තිබුණු වෙනස, ඒවා මතක් වෙද්දී හිතට මොකක්දෝ වගේ, එක දවසකට ආයෙත් ඒ කාලෙට යන්න තිබුනානම්,

 

[slash4u]

උඹලාට මතකද වයස 12 ඉඳන් 16 විතර වෙනකල් තිබ්බ නැවුම් අමුතු හැඟීම් ටික

ඒ කාලේ පුස්තකාලයකට බැඳිලා හිටියා ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර යන ගමන් යාලුවා එක්ක ගිහින් පුස්තකාලයෙන් පොත් දෙකක් අරන් යනවා. පුස්තකාලේ පොත් තෝරද්දි ඒ පොත්වල පිට කවරේ තියෙන පින්තූර බලබල කතාව මෙහෙම වෙන්න ඇති කියල හිතින් මව මව තෝරද්දි තිබ්බ හැඟීම. පස්සෙ ගෙදර ගිහින් හවස් වෙල පොත එක හුස්මට ආසාවෙන් කියවගෙන යද්දි තිබ්බ හැඟීම ඒ කතා වල පරිසරය ඉන්න අය හිතින් මවාගෙන කියවද්දි තිබ්බ ගැඟීම. පස්සේ යාලුවත් එක්ක ඒ කතාවල තිබ්බ දේවල් කතා කරද්දි තිබ්බ හැඟීම. කොටින්ම කියනවානම් කැලෑවල අතරමන් වෙලා කරන දේවල් ගැන කතා කියවලා යාලුවත් එක්ක කතා කරගත්තු හැටි ලොකු වෙලා ඇමසන් වලට ගිහින් අතරමන් වෙන එක ගැන. කැලේදි නිධන් හම්බෙන ඒවා ගැන එහෙම. මන් ආසාවෙන් කියවපු කතා තමයි ටොම් සෝයර් , හකල්බරි ෆින් වගේ ඒවා තව එනිඩ් බ්ල්යිටන් ගේ කතා වගේ ඒවා.

ඒ ෆීලින් එක දැනුත් ඒයිද කියලා බලන්න මන් පුස්තකාලෙකට බැඳුනා පොත් තෙරද්දිවත් ගත්තු පොත් කියවද්දිවත් ඒ ඉස්සර ආපු ෆීලින් එක ආවේ නෑ. අවුල්ම දේ තමයි ඉස්සර තිබ්බා වගේ ලස්සන පොතුත් නෑ දැන්.පුස්තකාල වල පොත් අඩුයි දැන්

ඒ වගේම ඉස්සර මගේ පුරුද්දක් තිබ්බා චොක්ලට් වල තිබ්බ ස්ටිකර් එකතු කරන එක. තව මයිලෝ. නූඩ්ල්ස් කිරිපිටි වගේ ඒව එක්ක නොමිලේ දන එක එක එව්වා එකතු කරන පුරුද්දක්. ඉස්සර එහෙම හම්බෙන බඹර, යෝ යෝ වගේ එව්වාට පිස්සු වැටිලා හිටියේ. ඇයි දැන් එහෙම ආසාවක් නැත්තේ.මන් හිතන්නේ දැන් ඉන්න ළමයින්ටත් එහෙම ෆීලිං එකක් නතුව ඇති.

එ වගේම ඒ කාලේ ලස්සන කෙල්ලෙක් දකිද්දි ඒ කෙල්ල ක්‍රශ් එකක් වෙද්දි ඒ ආපු ෆීලිං එක මරු ඒත් දැන් ලස්සන කෙල්ලෙක් දකිද්දි එන ෆීලිං එක මෙලෝ රහක් නෑ.

පොඩි කාලේ තිබ්බ මනස නෙමේ දැන් තියෙන්නේ ඒක සාමාන්‍යයි කිව්වාට, මට හිතෙනවා දැන් ළමයින්ට දැන් අපේ ළමා කාලයේ අපි විඳපු දේවල් ඒ විදිහට දැනෙන්නේ නෑ කියලා.

මන් හිතන්නේ 80 අවසාන භාගයේ ඉපදුන අයට විතරයි වෙන්න ඇති ඒ වගේ ළමා කාළයක් උරුම. ඊට කලින් ඉපදුන අයටත් ඒ ෆීලිං එක තියෙන්නේ නැතුව ඇති

මම 90වේ. 90% වගේ ඔය සේම් අත්දැකීම්, ෆීලින් තියෙන්නෙ මටත්. කේ.ජී ගෙ ටාර්සන් පොත්, ඇලන් ක්වාර්ටමන් පොත්, ඇමර්සන් ගැන පොත්, ඊජිප්තු පිරිමීඩ ගැන පොත්, හෝම්ස් පොත් වගේ නානප්‍රකාර පොත් කියෙව්ව පොඩි කාලේ සෑහෙන හැගීමෙන්. ඉස්කෝලෙ පුස්තකාලෙ, ටවුන් එකේ පුස්තකාලෙයි දෙකේම සාමාජිකත්වය අරන් තිබ්බා. අපේ ක්ලාස් එකේ පස්දෙනෙක් හිටිය ඔය එකම වයිබ් එකේ. අපේ පිස්සුව කොච්චරද කියනව නම් අපි සංගමයක් හදන් ඕලෙවල් ඉවර උන ගමන් අර පොත් වල වගේ කැලෑ වල ගිහින් අලුත් දේවල් හොයන් යන්න ප්ලෑන් ගැහුවා, රැස්වීම් තිබ්බා. රහස් භාශාවල් හැදුවා. ඒවයේ හෝඩි ලියලා පාඩම් කරලා ඉවර වෙලා ඒ ලියපු කොල එකට ගිනි තිබ්බා. ඉස්කෝලෙ ඉන්න ගමන් ඒ භාශාවලින් චිට් හුවමාරු කරන් ඒවා සර්ලට අහුවෙලා ප්‍රශ්නත් ආවා :ඩ්

තව දේවල් ගොඩයි.. ඒ සෙට් එකටිකෙන් ටික තමන් ගෙ පාත් වෙනස් කර ගත්තා. අන්තිමට මායි මගේ බෙස්ට්ම ෆ්‍රෙඩයි විතරයි ඉතුරු උනේ(ඌ තාම මගේ ලගම හොදම ෆ්‍රෙඩා) දැන් ජීවිත සංකීර්ණ වෙලා, වගකීම් වැඩි වෙලා. ඒත් මම තාමත් කාලෙන් කාලෙට වෙලාවක් ලැබුනම අර පුස්තකාලෙට යනවා. ඒ බිල්ඩින් එක දැන් වෙනස් කරලා උනත් පොත් කියවන සෙක්ශන් එක එහෙම තාම ඒ වගේ තියෙනවා. මම අර පුරුදු ටාර්සන් පොතක් අරන් කට්ටිය නැති වෙලාවේ, කොනේ ජනේලෙ ලග පුටුවෙ වාඩි වෙලා, පොඩි වෙලාවකට ලොකෙම අමතක කරල අර කාලෙට යනවා. අර හුරු පුරුදු ෆීලින් එකම නොවුනත් ශේෂ වෙච්ච හැගීමක් තාම ඇවිත් යනවා. ඒ වගේ වෙලාවට ඒ පොතත් එක්ක, ඒ කාලෙ අපි මීටින් තිබ්බ මේස්ත් එක්ක ෆෝටෝ අරන් මගේ ෆ්‍රේඩාටත් යවනවා. ඌත් ඉතින් බිසී නැති වෙලාවක් නම් අනිත් පැත්තට මට අරන් කියවනා ඒ කාලෙ ගැන...

දැනුත් එහෙම විදින කොල්ලො කෙල්ලො දශම ගානක් වගේ ඇති මේ පරම්පරාවලත්. ඒත් දැන් තියෙන ඩිජිටල් ජීවිත අස්සෙ ගොඩක් උන් අතරමන් වෙලා... .

 

[geeko]

ඒ කාලේ මාර සුන්දරයි බං, මන් නම් පට්ට ආසයි ඒ ෆීලිං එක ආපහු ගන්න, අලුත් පොතක් ගත්තාම ඒ පොත් වලින් එන සුවද, අව්රුදු කාලෙට ඒ තිබුණු වෙනස, ඒවා මතක් වෙද්දී හිතට මොකක්දෝ වගේ, එක දවසකට ආයෙත් ඒ කාලෙට යන්න තිබුනානම්,

මට පරිසර දෙකක් තිබ්බා. නගරෙයි ගමයි. නිවාඩු කාලේ ගමේ.විශේශයෙන් අවුරුද්දට. ඒක වෙනම ෆීලිං එකක්. සුවඳට තමයිලු පුලුවන් මිනිහෙක්ගේ පරණ මතක වල තියෙන හැඟීම වැඩියෙන්ම අවුස්සන්න. ඒකයි සමහර සුවඳවල් දැනුනාම අපිට ඒ සුවඳ හොඳට පුරුදුයි වගේ තේරෙන්නේ

 

[PrasangaSPerera]

Bump

 

[hichchiputha]

උඹලාට මතකද වයස 12 ඉඳන් 16 විතර වෙනකල් තිබ්බ නැවුම් අමුතු හැඟීම් ටික

ඒ කාලේ පුස්තකාලයකට බැඳිලා හිටියා ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර යන ගමන් යාලුවා එක්ක ගිහින් පුස්තකාලයෙන් පොත් දෙකක් අරන් යනවා. පුස්තකාලේ පොත් තෝරද්දි ඒ පොත්වල පිට කවරේ තියෙන පින්තූර බලබල කතාව මෙහෙම වෙන්න ඇති කියල හිතින් මව මව තෝරද්දි තිබ්බ හැඟීම. පස්සෙ ගෙදර ගිහින් හවස් වෙල පොත එක හුස්මට ආසාවෙන් කියවගෙන යද්දි තිබ්බ හැඟීම ඒ කතා වල පරිසරය ඉන්න අය හිතින් මවාගෙන කියවද්දි තිබ්බ ගැඟීම. පස්සේ යාලුවත් එක්ක ඒ කතාවල තිබ්බ දේවල් කතා කරද්දි තිබ්බ හැඟීම. කොටින්ම කියනවානම් කැලෑවල අතරමන් වෙලා කරන දේවල් ගැන කතා කියවලා යාලුවත් එක්ක කතා කරගත්තු හැටි ලොකු වෙලා ඇමසන් වලට ගිහින් අතරමන් වෙන එක ගැන. කැලේදි නිධන් හම්බෙන ඒවා ගැන එහෙම. මන් ආසාවෙන් කියවපු කතා තමයි ටොම් සෝයර් , හකල්බරි ෆින් වගේ ඒවා තව එනිඩ් බ්ල්යිටන් ගේ කතා වගේ ඒවා.

ඒ ෆීලින් එක දැනුත් ඒයිද කියලා බලන්න මන් පුස්තකාලෙකට බැඳුනා පොත් තෙරද්දිවත් ගත්තු පොත් කියවද්දිවත් ඒ ඉස්සර ආපු ෆීලින් එක ආවේ නෑ. අවුල්ම දේ තමයි ඉස්සර තිබ්බා වගේ ලස්සන පොතුත් නෑ දැන්.පුස්තකාල වල පොත් අඩුයි දැන්

ඒ වගේම ඉස්සර මගේ පුරුද්දක් තිබ්බා චොක්ලට් වල තිබ්බ ස්ටිකර් එකතු කරන එක. තව මයිලෝ. නූඩ්ල්ස් කිරිපිටි වගේ ඒව එක්ක නොමිලේ දන එක එක එව්වා එකතු කරන පුරුද්දක්. ඉස්සර එහෙම හම්බෙන බඹර, යෝ යෝ වගේ එව්වාට පිස්සු වැටිලා හිටියේ. ඇයි දැන් එහෙම ආසාවක් නැත්තේ.මන් හිතන්නේ දැන් ඉන්න ළමයින්ටත් එහෙම ෆීලිං එකක් නතුව ඇති.

එ වගේම ඒ කාලේ ලස්සන කෙල්ලෙක් දකිද්දි ඒ කෙල්ල ක්‍රශ් එකක් වෙද්දි ඒ ආපු ෆීලිං එක මරු ඒත් දැන් ලස්සන කෙල්ලෙක් දකිද්දි එන ෆීලිං එක මෙලෝ රහක් නෑ.

පොඩි කාලේ තිබ්බ මනස නෙමේ දැන් තියෙන්නේ ඒක සාමාන්‍යයි කිව්වාට, මට හිතෙනවා දැන් ළමයින්ට දැන් අපේ ළමා කාලයේ අපි විඳපු දේවල් ඒ විදිහට දැනෙන්නේ නෑ කියලා.

මන් හිතන්නේ 80 අවසාන භාගයේ ඉපදුන අයට විතරයි වෙන්න ඇති ඒ වගේ ළමා කාළයක් උරුම. ඊට කලින් ඉපදුන අයටත් ඒ ෆීලිං එක තියෙන්නේ නැතුව ඇති

library kathandare nam mama lokuwatama kala
class eke kellekta kiyala trazen kata okkoma tika gennagena baluwa
library kipekatama giya
e kale wage dan lal ekak na ban
dukata karuna nam punchi kale apita salli tibbe na

 

[Geshi95]

ඔය අත්දැකීම් මටත් එහෙමම තිබුනා.. ඉස්සර යාළුවො එක්ක ඉස්කෝලෙ ඉවර වෙලා ආවම සෙල්ලම් කරන්නෙ අපේ ගෙදර ඉස්සරහ තිබුණ පිට්ටනියෙ. සරුංගල් යවන ඒවා. යාළුවො එක්ක පේර කඩන්න යන ඒවා. ඉස්සර අවුරුද්දට මාරයි. කැට ගහනවා. එක එක ඒවා.අමුතුම හැගීමක් තියෙනවා ඒකාලෙ. දැන් නම් ගානක්වත් නෑ..

 

[Dead Cupid]

Budhunaduruwo ara katada sudu reddak athulanna dunne ekai.athulla ivara weddi rahat una.

සාදු, සාදු , සාදු
දැන් රෙද්දක් දුන්නොත් රෙදි නැ.​

 

[Irugal_Bandara]

එළකිරි එකේ මේ වගේ නූල් යනවට මම මාර කැමතියි. මේ වගේ දේවල් තමයි යන්න ඕන. ඇත්තම කිව්වොත් මමත් මගේ පුන්චි කාලයේ සිට ටීනේජ් එක දක්වා කාලයට මාර කැමතියි. එක වෙලාවකට මටම හිතෙනව මගෙ හිත තාමත් ඒ කාලය ඇතුලෙ හිර වෙලාද කියල. අද හැමදෙයම තිබ්බත් මොකක්දෝ අඩුවක් දැනෙනව. මම හිතන්නෙ ඒ දවස් වල තිබ්බ ඒ සැහැල්ලු සුන්දර දැනීම.

මටත් කොළඹ මහජන පුස්ථකාලයෙ මෙම්බශිප් එක තිබ්බ. A/L වලට පාඩම් කරන්නයි පොත් කියවන්නයි ගියා. ආයෙ දවසක නිකන් හරි ගිහින් කැන්ටිම පැත්තෙ කැරකිල බලල එන්න ඕනෙ. ඒ මතක වලට තාමත් ආදරෙයි.

 

[geeko]

මම 90වේ. 90% වගේ ඔය සේම් අත්දැකීම්, ෆීලින් තියෙන්නෙ මටත්. කේ.ජී ගෙ ටාර්සන් පොත්, ඇලන් ක්වාර්ටමන් පොත්, ඇමර්සන් ගැන පොත්, ඊජිප්තු පිරිමීඩ ගැන පොත්, හෝම්ස් පොත් වගේ නානප්‍රකාර පොත් කියෙව්ව පොඩි කාලේ සෑහෙන හැගීමෙන්. ඉස්කෝලෙ පුස්තකාලෙ, ටවුන් එකේ පුස්තකාලෙයි දෙකේම සාමාජිකත්වය අරන් තිබ්බා. අපේ ක්ලාස් එකේ පස්දෙනෙක් හිටිය ඔය එකම වයිබ් එකේ. අපේ පිස්සුව කොච්චරද කියනව නම් අපි සංගමයක් හදන් ඕලෙවල් ඉවර උන ගමන් අර පොත් වල වගේ කැලෑ වල ගිහින් අලුත් දේවල් හොයන් යන්න ප්ලෑන් ගැහුවා, රැස්වීම් තිබ්බා. රහස් භාශාවල් හැදුවා. ඒවයේ හෝඩි ලියලා පාඩම් කරලා ඉවර වෙලා ඒ ලියපු කොල එකට ගිනි තිබ්බා. ඉස්කෝලෙ ඉන්න ගමන් ඒ භාශාවලින් චිට් හුවමාරු කරන් ඒවා සර්ලට අහුවෙලා ප්‍රශ්නත් ආවා :ඩ්

තව දේවල් ගොඩයි.. ඒ සෙට් එකටිකෙන් ටික තමන් ගෙ පාත් වෙනස් කර ගත්තා. අන්තිමට මායි මගේ බෙස්ට්ම ෆ්‍රෙඩයි විතරයි ඉතුරු උනේ(ඌ තාම මගේ ලගම හොදම ෆ්‍රෙඩා) දැන් ජීවිත සංකීර්ණ වෙලා, වගකීම් වැඩි වෙලා. ඒත් මම තාමත් කාලෙන් කාලෙට වෙලාවක් ලැබුනම අර පුස්තකාලෙට යනවා. ඒ බිල්ඩින් එක දැන් වෙනස් කරලා උනත් පොත් කියවන සෙක්ශන් එක එහෙම තාම ඒ වගේ තියෙනවා. මම අර පුරුදු ටාර්සන් පොතක් අරන් කට්ටිය නැති වෙලාවේ, කොනේ ජනේලෙ ලග පුටුවෙ වාඩි වෙලා, පොඩි වෙලාවකට ලොකෙම අමතක කරල අර කාලෙට යනවා. අර හුරු පුරුදු ෆීලින් එකම නොවුනත් ශේෂ වෙච්ච හැගීමක් තාම ඇවිත් යනවා. ඒ වගේ වෙලාවට ඒ පොතත් එක්ක, ඒ කාලෙ අපි මීටින් තිබ්බ මේස්ත් එක්ක ෆෝටෝ අරන් මගේ ෆ්‍රේඩාටත් යවනවා. ඌත් ඉතින් බිසී නැති වෙලාවක් නම් අනිත් පැත්තට මට අරන් කියවනා ඒ කාලෙ ගැන...

දැනුත් එහෙම විදින කොල්ලො කෙල්ලො දශම ගානක් වගේ ඇති මේ පරම්පරාවලත්. ඒත් දැන් තියෙන ඩිජිටල් ජීවිත අස්සෙ ගොඩක් උන් අතරමන් වෙලා... .

උඹේ කතාවත් මගේ කතාවට ගොඩක් ළඟයි. බලාගෙන යද්දි මගේ වගේම අත්දැකීම් තියෙන සෑහෙන්න එළකිරියේ ඉන්නවා. මන් හිතුවේ මම විතරයි මේ මානසිකත්වයත් එක්ක විඳවන්නේ කියලා

 

[Don GasCan]

ටෙස්ටෙස්ටරෝන් අධිමාට්‍රාවෙන් ගනින් ඒ ගතිය එනවා

 

[Bart_Allen]

උඹලාට මතකද වයස 12 ඉඳන් 16 විතර වෙනකල් තිබ්බ නැවුම් අමුතු හැඟීම් ටික

බොහෝ දුරට ඔය කියන වයස් වලදී අපිට අපේ අනාගතේ කොහොම වෙයි ද කියලා හරි අදහසක් නැති නිසා වෙන්න ඕනේ. ඒ කාලේ ඒ වගේම අපිට ටිකෙන් ටික වගකීම් ගන්න පුළුවන් කියලා තෙරිගෙන එනවා ඒ වුණාට පොඩි ම කාලේ තිබ්බ බොළඳ අදහස් අයින් වෙලත් නැ. එතකොට ඔය පොත් වල තියෙන ඒව ඇත්ත ට කරන්න අපිට අවස්ථාවක් තියෙනවා, කාලේ තියෙනවා කියලා හිතෙන නිසා වෙන්න ඕනේ.

25-30 වෙද්දී අපි දන්නවා අපි යන path එක මොන වගේ වෙයි ද කියලා බොහෝ දුරට. පොත් වල තියෙන දේවල් ඇත්ත ට කරන්න බැහැ කියලත් තේරෙනවා. ඒ හින්දා ඒ කාලේ තිබ්බ chill එක එන්නේ නැ.

 

[Phonemy]

මට පරිසර දෙකක් තිබ්බා. නගරෙයි ගමයි. නිවාඩු කාලේ ගමේ.විශේශයෙන් අවුරුද්දට. ඒක වෙනම ෆීලිං එකක්. සුවඳට තමයිලු පුලුවන් මිනිහෙක්ගේ පරණ මතක වල තියෙන හැඟීම වැඩියෙන්ම අවුස්සන්න. ඒකයි සමහර සුවඳවල් දැනුනාම අපිට ඒ සුවඳ හොඳට පුරුදුයි වගේ තේරෙන්නේ

ඉස්සර පොත් කියවද්දී තියෙන ඒ ෆීලිං එක දැන් නෑ මචං, ඒ කාලේ වගේ එක දිගට දැන් පොතක් ඉවර වෙනකල් කියවන්න බෑ, ඒක මාර වෙනස් වීමක්, ඉස්සර දේවල් මතක් වෙද්දී හිත ඇතුලේ අමුතු රිදීමක් තියෙනවා

 

[Nucleardeath]

Pictures of my youth ask if I've become what I wanted to

Keep moving, don't look back..

Moments of challenged clarity

Distorted effect on reality

Keep moving, don't look back..

 

[ChamodhK]

Ow issara wage pothak kiyawana ba

Social media pavichchi karanneth nathuwa mehemanam karana unta kohoma athda

 

[KrishanL89]

උඹලාට මතකද වයස 12 ඉඳන් 16 විතර වෙනකල් තිබ්බ නැවුම් අමුතු හැඟීම් ටික

ඒ කාලේ පුස්තකාලයකට බැඳිලා හිටියා ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර යන ගමන් යාලුවා එක්ක ගිහින් පුස්තකාලයෙන් පොත් දෙකක් අරන් යනවා. පුස්තකාලේ පොත් තෝරද්දි ඒ පොත්වල පිට කවරේ තියෙන පින්තූර බලබල කතාව මෙහෙම වෙන්න ඇති කියල හිතින් මව මව තෝරද්දි තිබ්බ හැඟීම. පස්සෙ ගෙදර ගිහින් හවස් වෙල පොත එක හුස්මට ආසාවෙන් කියවගෙන යද්දි තිබ්බ හැඟීම ඒ කතා වල පරිසරය ඉන්න අය හිතින් මවාගෙන කියවද්දි තිබ්බ ගැඟීම. පස්සේ යාලුවත් එක්ක ඒ කතාවල තිබ්බ දේවල් කතා කරද්දි තිබ්බ හැඟීම. කොටින්ම කියනවානම් කැලෑවල අතරමන් වෙලා කරන දේවල් ගැන කතා කියවලා යාලුවත් එක්ක කතා කරගත්තු හැටි ලොකු වෙලා ඇමසන් වලට ගිහින් අතරමන් වෙන එක ගැන. කැලේදි නිධන් හම්බෙන ඒවා ගැන එහෙම. මන් ආසාවෙන් කියවපු කතා තමයි ටොම් සෝයර් , හකල්බරි ෆින් වගේ ඒවා තව එනිඩ් බ්ල්යිටන් ගේ කතා වගේ ඒවා.

ඒ ෆීලින් එක දැනුත් ඒයිද කියලා බලන්න මන් පුස්තකාලෙකට බැඳුනා පොත් තෙරද්දිවත් ගත්තු පොත් කියවද්දිවත් ඒ ඉස්සර ආපු ෆීලින් එක ආවේ නෑ. අවුල්ම දේ තමයි ඉස්සර තිබ්බා වගේ ලස්සන පොතුත් නෑ දැන්.පුස්තකාල වල පොත් අඩුයි දැන්

ඒ වගේම ඉස්සර මගේ පුරුද්දක් තිබ්බා චොක්ලට් වල තිබ්බ ස්ටිකර් එකතු කරන එක. තව මයිලෝ. නූඩ්ල්ස් කිරිපිටි වගේ ඒව එක්ක නොමිලේ දන එක එක එව්වා එකතු කරන පුරුද්දක්. ඉස්සර එහෙම හම්බෙන බඹර, යෝ යෝ වගේ එව්වාට පිස්සු වැටිලා හිටියේ. ඇයි දැන් එහෙම ආසාවක් නැත්තේ.මන් හිතන්නේ දැන් ඉන්න ළමයින්ටත් එහෙම ෆීලිං එකක් නතුව ඇති.

එ වගේම ඒ කාලේ ලස්සන කෙල්ලෙක් දකිද්දි ඒ කෙල්ල ක්‍රශ් එකක් වෙද්දි ඒ ආපු ෆීලිං එක මරු ඒත් දැන් ලස්සන කෙල්ලෙක් දකිද්දි එන ෆීලිං එක මෙලෝ රහක් නෑ.

පොඩි කාලේ තිබ්බ මනස නෙමේ දැන් තියෙන්නේ ඒක සාමාන්‍යයි කිව්වාට, මට හිතෙනවා දැන් ළමයින්ට දැන් අපේ ළමා කාලයේ අපි විඳපු දේවල් ඒ විදිහට දැනෙන්නේ නෑ කියලා.

මන් හිතන්නේ 80 අවසාන භාගයේ ඉපදුන අයට විතරයි වෙන්න ඇති ඒ වගේ ළමා කාළයක් උරුම. ඊට කලින් ඉපදුන අයටත් ඒ ෆීලිං එක තියෙන්නේ නැතුව ඇති

 

[SLhuman]

vidusara paper..
senith electronic kits
robin hood
ETV eke small wonder
knight rider

 

[NRTG]

කාලයත් තාක්ෂණයත් එක්ක මිනිස්සුන්ගේ හැගීමුත් අවශ්‍යතාවයනුත් වෙනස් වෙනවා

 

[Janithsl88]

Aththa thamayi.