මේක දකිද්දී හිතුන දෙයක් තමයි උඹලා කවුරුවත් සින්හල භාශාව ගැන තියන Immediate pre-independence era (1931-1948) සහ Immediate post-independence era (1948-1956) කාලයේ අතීතය ගැන කිසි අවබෝධයක් නෑ කියන එක.
ඔය කාලෙදි හිටපු උග්‍ර සින්හල-ජාතිකවාදීන් උනු කුමාරතුන්ග මුනිදාසගේ හෙල හවුල ගැන්සිය සෙවල බණ්ඩාගේ සින්හල මහා සභාව කියල තිබුන එකකට හේත්තු වෙලා උන්ගෙම අමුතු පිස්සු විකෘති හෙල බාසාවක් ප්‍රමෝට් කලා.
වැඩේ සම්පුර්නයෙන්ම සාර්තක උනේ නැති උනාට, උඩ ලෙවල් එකේ සින්හල ගැන හිටපු මහාචාර්ය ලා, ආචාර්යලා ගොඩක් මුනිදාසගේ ගැත්තන්. උන් ඉන්ග්‍රීසි වචන, ඉන්ග්‍රීසි සම්ප්‍රදාය සින්හලත් එක්ක මික්ස් වෙනවට සම්පූර්න විරුද්ධ උනා.
ඒකෙන් වෙච්ච එක පොඩි අව්ලක් තමයි කලින් එක්කෙනෙක් කියලා තිබුනා වගේ, අලුතින් වචන එකතු නොවීම සහ එකතු කරපු වචන මුනදාස ගැතියන් හදපු අපබ්‍රන්ස වචන නිසා කෞරුත් ඒවා භාවිතා නොකිරීම.
අනිත් ප්‍රශ්නේ තමයි උන් විරුද්ධ උනා සින්හල වල තිබුන වැඩවසම් ගති භාශාවෙන් අයින් කරනවට. අද උනත් තැනකට ගිහින් සුභ උදෑසනක් කියන්න පුලුවන්ද සින්හලෙන්? නමුත් ඕන කෙනෙක්ට "good morning" කියන්න පුලුවන්නේ? ඒ මුන් ආයිබෝන් කියලම කියන්න ඕන කියලා පිස්සු ඔලුවක් හදන් හිටපු හින්දා. මේ වගේ පිස්සන්ගේ මෝඩ දේවල් නිසා උන සමාජ සන්ස්කෘතික හානිය වෙනම ත්‍රෙඩ් එකක් දාලා කතා කරන්න ඕන දෙයක්. මුන් සෙට් තමයි ඉස්සර TV එකේ රසරිසි ගී ඉඳන් ශ්‍රී FM එකේ ප්‍රවෘත්ති වෙනකම් තිබුන හැම ප්‍රොග්‍රෑම් එකකටම බැන බැන ගියේ, භාශාව කනවා කියලා. දේශපාලුවන්ට එතුමා මෙතුමා ගාන්නත්, පැවිද්දන්ට වෙනම කෝඩ් එකකුත් පාවිච්චි කරන්න වෙලා තියෙන්නෙත් ඒකයි. ඔය පොන්සි සෙට් එක හිටියේ නැත්තම් සින්හල ලස්සනට මොඩෙර්නයිස් වෙනවා.
නමුත් දුකකට තියෙන්නේ අදත් සින්හල ගැන ඉන්න ගොඩක් මහාචාර්යලා ලෙක්චරස්ලා හෙල හවුලේ ආභාශය තියන උන් වීම. ඒක නිසා සින්හල හින්දි වගේ කවදාවත් මොඩර්නයිස් වෙන එකක් නෑ.
