෴ආයෙ නොයෙනා විලසින් බැසගියා සිත් අහසින්෴
(මුලින්ම පුංචි දෙයක් මතක් කරන්න ඕනි.. මේ කතාව එළකිරියෙ මගේ / ඔයාලගෙ යාලුවෙක්ට වෙච්ච සත්‍ය කතාවක්.. මට ඒ යාලුවගෙ නම සඳහන් කරන්න බැහැ.. මොකද එයා කිව්වා එයාගෙ නම කොතැනකවත් සඳහන් කරන්න එපා කියලා.. එයා මට දවසක් එයාගෙ ආදර කතාව PM එකක් හැටියට එවලා තිබුණා.. ඒ කතාව කියෙව්වාම ඇත්තටම මගේ ඇස් දෙකට කඳුළු පිරුණා.. මේ කොල්ලා මොන තරම් දුක් විඳන්න ඇත්ද කියලා.. මට නම් හිතාගන්නත් බෑ එහෙම දුකක් කොහොම ඉවසන්නද කියලා.. පස්සෙ මං ඒක පුංචි කතාවක් හැටියට ලිව්වා ඒ එයාගෙ සම්පූර්ණ අවසරය මත කිසිම නමක් සඳහන් නොකර.. ඔයාලටත් කියවන්න පුළුවන් වෙන්න..
ඔයාලට කතාව කියවනකොට තේරෙයි එයාගෙ ආදර කතාව අවසන් වුණේ මොන තරම් අවාසනාවන්ත විදියටද කියලා..)
ජීවිතේ කියන්නෙ හරි පුදුම දෙයක්.. සමහර අය ජීවිතේ විඳිනවා.. සමහර අය ජීවිතේ විඳවනවා.. මට නම් හිතෙන්නෙ මේ ජීවිත කාලෙදි අපිට හිමිවෙන දේවල් වලට වඩා අහිමිවෙන දේවල් වැඩියි කියලයි.. අපිට දෙයක් හිමිවුණාම උඩ පැන පැන හිනා වෙවී අපි ඒ සතුට උපරිමයෙන් විඳිනවා.. ඒත් ජීවිතේ වැඩිපුරම ආදරේ කරන දෙයක් අපිට අහිමි උනාම..? ජීවිත කාලෙම විඳව විඳව ජීවත් වෙනවා.. මගේ ජීවිතෙත් එහෙමම තමා.. මමත් විඳව විඳව ජීවත් වෙන කෙනෙක්.. හැමෝම කියන්නෙ ජීවිතේ තියෙන්නෙ විඳින්න මිසක් විඳවන්න නෙමෙයි කියලා.. ඒත් ඒක වචනෙටම විතරක් සීමාවෙච්ච දෙයක් කියලයි මට හිතෙන්නෙ.. තුවාලෙ තියෙන කෙනානේ ඒකෙ වේදනාවත් දන්නෙ.
මම නුවන්.. මං ඉගෙනගත්තෙ මිශ්‍ර පාසලක.. මට මතකයි දෙක වසරෙදි මගේ පංතියට ලස්සනම ලස්සන ගෑනු ළමයෙක් ආවා.. අපේ ගුරුතුමිය මේසෙකට ළමයි දහදෙනා ගානෙ දාලා කන්ඩායම් හදලා තිබුණෙ.. ඒ ගෑනු ළමයා ආවෙත් මගේ කණ්ඩායමට.. ඉතිං අපි එක දවසින්ම හොඳ යාලුවො උනා.. ඒ යාලුකම දෙකවසරෙ අවසානය වෙනකම්ම වෙනසක් උනේ නෑ.. ඒ විදියටම තිබුණා.. ඒත් දෙක වසරින් පස්සෙ අපි වෙනස් පංති වලට වැටුණා.. එයා වෙනම පංතියක.. මං වෙනම පංතියක.. ටිකෙන් ටික ඒ ගෑණු යාලුවව මගේ හිතින් අමතක වෙලා ගියා.. ඒ වෙනකොට එයා මුණගැහෙන්නෙත් නැති තරම්..
වේගයෙන් කාලය ගෙවිලා යද්දි අපි හය වසර පන්තියෙදි ආයෙත් මුණගැහුණා. හැබැයි එයාට නම් මාව චුට්ටක්වත් අමතක වෙලා තිබුණෙ නෑ. මාව දැකපු ගමන්ම ඒ ගැණු ළමයා මගේ ගාවින්ම ඇවිත් වාඩි උනා. එතකොට මට විතරක්ද ඒ යාලුකම අමතක වෙලා ගියේ. මං මොන තරම් නරක කොල්ලෙක්ද..? ෂිහ්.. ඇතත්ම කිව්වොත් මට ඒ වෙනකොට මේ ගෑණු ළමයගෙ නමවත් මතක තිබුණෙ නෑ. මං මුලින්ම එයාගෙන් ඇහුවෙ.
“ඔයාගෙ නම මොකක්ද..?” කියලා.. එයා ටික වෙලාවක් හිනා වෙවී මගේ දිහා බලන් හිටියා.
“අයියෝ.. ඔයාට මගේ නමවත් මතක නැද්ද..? මම දිනූෂි..” මට දෙන්න උත්තරයක් නෑ.. ඇත්තම කිව්වොත් ඉතිං මට නම මතක නෑනෙ. මං නෑ කියලා අඟවන්න ඔලුව වැනුවා.
“ඔයාට මගේ නම මතකද..?” මං ඒ ගෑණු ළමයා දිහා බලලා ඇහුවා.
“මොකද මතක නැත්තෙ.. ඔයා නුවන්නේ..” මට පුදුමත් හිතුනා.. අවුරුදු පහක්ම ගෙවිලා ගියා. අපි දෙන්නා මුණගැහුනෙම නෑ. ඒත් මෙයාට මගේ නම අමතක වෙලා නැති හැටි.
“හ්ම්.. මම නුවන්.. ඉතිං ඔයාට කොහොමද..?” මං හරස් ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා.. ඒ ඇහුවෙ කතාව වෙන පැත්තකට හරවන්න උවමනාවකින් නෙමෙයි.. ඒ කාලෙදි මට ඒ තරම් දැනුම් තේරුම්කමක් තිබුණෙ නෑ.. මට ඕන උනේ එයා එක්ක කතා කරන්න විතරයි.
ඔහොම කෙමෙන් කෙමෙන් කාලය ගෙවිලා ගියා. වාසනාව කියන්නෙ නවය, දහය වසරවල් වෙනකම්ම අපි දෙන්නා එකම පන්තියටයි වැටුණෙ.. ටික දවසක් යද්දි එයයි මමයි ආයෙමත් හොඳම යාලුවො උනා. ඒ යාලුකම කොච්චර දුරදිග ගියාද කියනවා නම් අපේ ගෙදරට එයාවත්, එයාගෙ ගෙදරට මාවත් අමුත්තො වුණේ නෑ.. ගොඩක් වෙලාවට අපි එකටමයි හිටියෙ.. අනිත් ළමයි එකතුවෙලා පිස්සු නටන වෙලාවල් වලදි මමයි දිනූෂියි කතාවක් දාගෙන ඉන්නවා.. ඒ කාලෙදි හැමෝම හිතුවෙ මායි දිනූෂියි අතර ආදර සම්බන්ධකමක් තියෙනවා කියලා.. මොකද අපි දෙන්නා නිතරම එකටමනේ ඉන්නෙ.. මටත් සමහර වෙලාවට හිතුනෙ මං මේ කරන වැඩේ වැරදිදෝ කියලා.. මොකද කලින් වගේ අපි පුංචි ළමයි නෙමෙයිනේ.. දැන් අපි දෙන්නම දහය වසරෙ.. සමහර වෙලාවට කොල්ලො මට එක එක ඒවා කියන්න ගත්තා.. කෙල්ලොත් දිනූෂිට අරවා මේවා කියන්න ගත්තා.. ඔය ගැන අපේ ඉස්කෝලෙ ගුරුවරුන්ටත් ආරංචි උනා.. මොකද අපි දෙන්නා ඉන්න විදිය දැකලා එයාලටත් සැක හිතෙන්න ඇති.. පුදුම කරුමයක්නේ.. කෙල්ලෙකුටයි කොල්ලෙකුටයි යාලුවො විදියටවත් ළඟින් ඉන්න බැරිද.. කෙල්ලෙක් ළඟින් කොල්ලෙක් ඉන්නවා නම් ඒක ආදර සම්බන්ධයක්ම වෙනවද..? මේක නම් පුදුම ලෝකයක්.. සමහර වෙලාවට අපේ සංස්කෘතිය මට ගැන කලකිරීමක් ඇතිවුණා. දවසක් දෙමාපිය රැස්වීමකදි..
“මට දිනූෂිගෙ අම්මටයි, නුවන්ගෙ අම්මටයි ටිකක් කතා කරන්න ඕනෙ..” පංතිභාර ගුරුතුමිය හැම ළමයෙක්ගෙම දෙමාපියො ඉස්සරහ මහා හයියෙන් කිව්වා. හැමෝම අපි දිහා බැලුවෙ කවදාවත් නොදැකපු සත්තු දෙන්නෙක් දිහා බලනවා වගේ.
“ඔව් කියන්න ටීචර්..” අපේ අම්මා ඉස්සරහට පැනල කතා කරන්න ගත්තා.
“දීනූෂි දුවගෙයි, නුවන් පුතාගෙයි අතර සම්බන්ධයක් තියෙනවා.. ඒක බොහොම ඉක්මනින් නතර කරන්න වෙයි.. නැත්නම් ඒක ඉගෙනීමට ලොකු බාධාවක්.. අනික ඉස්කෝලෙ ඇතුලෙ පෙම් පලහිලව් පටන්ගන්න කොහොමටත් අවසර නෑ..” අපේ පංතිබාර ගුරුතුමිය කියවගෙන කියවගෙන ගියා.. දිනූෂිගෙ අම්මයි, අපේ අම්මයි මූණින් මූන බලාගන්නකොට සමහර දෙමාපියො අතින් කටත් වහගෙන ආයෙම අපි දිහා බලන්න ගත්තා. මේ මොන මල මගුලක්ද දෙයියනේ..
“එහෙම දෙයක් නෑ ටීචර්.. ඒ දෙන්නා හොඳ යාලුවො විතරයි.. යාලුකම ගැන වැරදියට තේරුම් ගන්න එපා.. ඕනම දෙයක් ගැන වැරදි ඇහින් බැලුවොත් ඒක පේන්නෙ වැරැදි දෙයක් විදියටම තමා.. මටත් අපේ පුතා කිව්වා පංතියෙ ළමයි හිතන් ඉන්නෙ දිනූෂි එක්ක මගේ සම්බන්ධයක් තියෙනවා කියලා.. එයාලා ආපේ යාලුකම වැරදියට තේරුම් අරන් ඉන්නෙ අම්මෙ කියලා.. එයාලගෙ එහෙම දෙයක් නෑ මිස්..” අපේ අම්මට තරහ ගිහින්දෝ මිස්ටත් ගුරුහරුකම් දෙන්න ගත්තා.. එයාට තරහ යන එක සාධාරණයි කියලයි මට නම් හිතුනෙ.. අපේ අම්මා කිව්ව කතාවත් ඇත්තනේ.. හොඳ දෙයක් දිහා උනත් වැරදි ඇහින් බැලුවොත් ඒක පේන්නෙ වැරදි දෙයක් වගේ..
“කොහොම ළමයි ගැන මීට වඩා හොයලා බලන්න.. මං කිව්වෙ ළමයින්ගෙ හොඳටයි..” එහෙම කියලා ගුරුතුමිය කතාව නැවැත්තුවා.
කාලය ගෙවිලා ගියේ විදුලි වේගයෙන්.. අපි සාමාන්‍ය පෙල අවසන් කලාට පස්සෙ හැම ළමයෙක්ටම ලැබෙනවා වගේ අපිටත් දීර්ඝ නිවාඩුවක් ලැබුණා. ඇත්තටම ඒ දවස්වල මම හිටියෙ හුඟක් පාලුවෙන්.. මට ගමේ වැඩිය යාලුවො හිටියෙ නෑ.. ඇත්තම කිව්වොත් අපේ වයසෙ කොල්ලෙක් හොයන්නවත් නැති තරම්. දවසක් තාත්තා මට මෙහෙම යෝජනාවක් ගෙනාවා.
“පුතා.. ඔයා ගෙදරට වෙලා පාලුවෙන් ඉන්න එකේ මැලේශියා වල ඉන්න නැන්දලා යන්න.. ඒක පොඩි චේන්ජ් එකකටත් එක්ක හොඳයිනේ..”
ඒක නම් අපූරු අදහසක් තමයි. තාත්තා එහෙම කියනකොට මගේ හිත සතුටින් පිරිලා ගියේ මටත් නොදැනිම. මට පුංචි කාලෙ ඉඳන් ආසාවක් තිබුණා ප්ලේන් එකක යන්න. මොකද මං ඒ වෙනකන් ප්ලේන් එකක ගිහින් තිබුණෙ නැති නිසා. ඉතිං මගේ බලාපොරොත්තුව ඉෂ්ඨ වුණ එකට මං ගොඩක්ම සතුටු උනා. මම තාත්තගෙ අදහසට එකපයින් කැමති උනා වගේම මම හනිකට දුවලා ගිහින් මගේ හොඳම යාලුවා දිනූෂිට කෝල් එකක් ගත්තා.
“හෙලෝ දිනූෂි.. මං නුවන්..” මං එයාට කෝල් එක දුන්නෙ හුඟක් සතුටින්.
“අනේ... නුවන්.. ඉතිං කොහොමද ඔයාට.. මම නම් ගොඩක් පාලුවෙන් අනේ ඉන්නෙ.. ඔයාවත් නෑනෙ කතා කරන්න.. ඉතිං ඔයා මොකද කරන්නෙ..?” දිනූෂි එක දිගට කියාගෙන කියාගෙන ගියා..
“මම හොඳින් ඉන්නවා දිනූෂි.. මේ දවස් වල නම් ඉතිං ගෙදරටම වෙලා තමා ඉන්නෙ.. හරිම කම්මැලි වැඩක්.. ඒත් මට අද තාත්තා සතුටු හිතෙන යෝජනාවක් ගෙනාවා..”
“ආහ්.. ඒ මොකක්ද ඒ..?”
“හ්ම්.... එයා කියනවා ගෙදරට වෙලා කම්මැලිකමේ ඉන්නෙ නැතුව වෙනසකටත් එක්ක නැන්දලහ ගිහින් එන්නලු..”
“ආ.. ඒක නම් හොඳයි තමා.. මාත් මේ හරිම කම්මැලිකමේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නෙ.. ඉතිං ඔයාලගෙ නැන්දා ඉන්නෙ හුඟක් දුරද..?”
“ඔව්.. එයා ලංකාවෙ නෙමෙයි ඉන්නෙ.. මැලේෂියා වල..”
“මොකක්..?” දිනූෂි ගැස්සිලා යනව වගේ මට දැනුනා..
“ඔව්.. මං නිවාඩුවට එහේ යනවා දිනූෂි.. මට නම් අද මාර හැපි..”
“අනේ...... මං එතකොට ඔයාව දකින්නෙ කොහොමද.. හග්... හග්...... ග්...” දිනූෂි අඬන්න ගත්තා.
“මාස තුනක් වගේනෙ ලමයො.. මං ඉක්මනට එනවනේ ගිහින්..”
“ම්.... ඔයාගෙ කැමැත්තක්......” දිනූෂි ඒක කිව්වෙත් අඬ අඬමයි..
“එහෙනම් මං දැන් තියන්නම්.. හවසට ඔයාට කෝල් කරන්නම් දිනූෂි.. බුදුසරණයි!.. ඔයා පරිස්සමින් ඉන්න..”
“හ්ම්.. ඔයාටත් බුදුසරණයි” එහෙම කියලා අපේ දුරකතන කතාබහ අවසන් වුණා.
මැලේෂියාවට යන්න කලින් දවසෙ මං දිනූෂිව මුණගැහෙන්න ගියා. එයා මගේ ගාවට හිනාවෙවී දුවගෙන ආවත් ළඟට ආවම ඒ හිනාව නැතිව ගියා. මොකද මේ කෙල්ලට එකපාරටම උනේ.. මං මගෙන්ම අහගත්තා.
“දිනූෂි..... මං හෙට යනවා.. ආයෙ මාස තුනකින් තමා ඔයාව බලන්න එන්න වෙන්නෙ..” එහෙම කියද්දි දිනූෂිගෙ රතු වෙලා තිබිච්ච පුංචි ඇස් දෙක තවත් රතු වෙනවා මං දැක්කා.
“හ්ම්..... පරිස්සමින්..”
“අයියෝ.. ඔයාට එච්චරද දිනූෂි කියන්න තියෙන්නෙ..?” මං හිනාවෙන ගමන් දිනූෂිගෙන් ඇහුවා.
“මට වෙන මුකුත් කියන්න දෙයක් නෑ නුවන්..” වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න කියලා ඇස් කොනේ හිරවෙලා තිබිච්ච කඳුළු වැල් දෙකක් දිනූෂිගෙ කම්මුල දිගේ ගලාගෙන ගියා..
“ඇයි ඔයාට මුකුත් ගෙන්න එපාද..?” මං ඒ මූණින් ඇස් අහකට අරගෙන ආයෙම ඇහුවා.
“එපා... මුකුත්ම එපා.. ඔයා පරිස්සමින් ගිහින් එන්න.. මට ඒ ඇති...” එයා ඒ ටික කිව්වෙ බිම බලාගෙන ගොඩක්ම හෙමින්.
“බයවෙන්න එපා දිනූෂි.. මං ඉක්මනින්ම එනවා ඔයාව බලන්න.. මාස තුනයිනේ.. ඕක ඉක්මනින් ගෙවිලා යයි.. කෝ ඔයාගෙ අම්මයි, තාත්තයි නැද්ද.. එයාලටත් කියලා යන්න ඕනි.. නැත්තං හරිනෑනෙ..”
“ඒ දෙන්නා ටවුන් එකට ගිහින්.. දැන්ම එන එකක් නෑ..”
“ඒකත් එහෙමද..? එහෙනම් ඔයා අම්ම ආවම කියන්න දිනූෂි.. මං ගියා කියලා.. එහෙනම් මං යනවා...”
“නුවන්............”
මං යන්න කියලා හැරුණත් දිනූෂිගෙ කටහඬ ඇහුණ නිසා මං නැවතුනා. ඒ එක්කම දිනූෂි දුවගෙන ඇවිත් මාව බදාගත්තා.. එයා හොඳටම අඩනවා.. දෙයියනේ.. මේ කෙල්ලට මොකද උනේ.. මං හෙමීට එයාගෙ ඔලුව අතගාන්න ගත්තා.
“අනේ දිනූෂි ඇයි මේ..?”
“ඇයි තමා.. යන්නම් කියන්න එපා...... ගිහින් එන්නම් කියන්න.. ඔයා ආයෙ මාව බලන්න එනවනේ...” එයා අඬ අඬම කියන්න ගත්තා. යකඩෝ මේකි මං කියන වචන ගැනත් මේ තරම් දුරට හිතනවද..?
“සොරි දිනූෂී.. සොරි.. එහෙනම් මං ගිහින් ඉක්මනින්ම එන්නම් ඔයාව බලන්න...”
“හ්ම්.. අනේ පරිස්සමින්..”
“ආහ්.. දිනූෂි.. ඔයාට මං එහේ ගියාම කෝල් කරන්නම්.. එතකොට බය නෑනෙ.. මෙන්න මේ ෆෝන් එක ඔයා ගාවම තියාගන්න.. ගියපු හැටියෙම මං ඔයාට කෝල් කරනවා..”
එහෙම කියලා මං යන්න හැරුනා.. ඒ සුදු කම්මුල් හොඳටම රතුවෙලා. ඒ මදිවට කඳුළු වලින්ම ඒ මූණ තෙමිලා ගිහින්.. ගෙදර එද්දි මගේ හිතටත් ලොකු දුකක් දැනුනා.. ඒත් මාස තුනකින් මං ආයෙම එනවනේ.. එතකොට දිනූෂිව ඕන තරම් බලන්න බැරියෑ කියලා මං හිත හදාගත්තා..
ඊළඟ දවස වෙද්දි මට මැලේෂියාවට යන්න පුළුවන් උනා. ඒත් මට මේ ජීවිතේ නොදැනුණු අමුතුම මූසල හැඟීමක් දැනෙන්න ගත්තෙ එහේ ගියාම තමා. තනිකම, පාලුව හැම දෙයක්ම මගේ ඉහටත් උඩින් දැනෙන්න ගත්තා. මං දන්න කියන කවුරුත් මේ රටේ නෑ. නැන්දගෙ පවුලෙ අය හිටියත් මගේ හිතට කිසිම සතුටක් ආවෙ නෑ. මගේ හිතේ වද දෙන එකම ප්‍රශ්නය උනේ දිනූෂි. මට මැලේෂියාවට ආවට පස්සෙයි දැනුනෙ මට එයා නැතුව මොහොතක්වත් ඉන්න බෑ කියලා. මට දැනුනා යාලුකමට වඩා එයා ගිය දෙයක් මගෙයි දිනූෂිගෙයි අතර තියෙනවා කියලා. ඒක මට හොඳටම දැනෙන්න ගත්තෙ එයා මාව මැලේෂියා එන්න කලින් වැලඳගනිපු වෙලාවෙ. දෙයියනේ..... මං කොහොමද දැන් දිනූෂිව බලන්නෙ.. මං ඉන්නෙ එයාගෙන් කොච්චර ඈතකද..? ඒ අහිංසක මූණ.. ඒ අහිංසක ඇස් දෙක, ඒ අහංසක හිනාව.. මට මැවිලා පේන්න ගත්තා.. අපි ඉස්කෝල කාලෙ ගතකරපු හැටි, එයා මගේ ළඟින් හිටපු හැටි.. හැම එකක්ම එකින් එක මගේ ඇස් ඉස්සරහ පෙලගැහෙන්න ගත්තා.. මට ප්‍රශ්නයක්, කරදරයක් ආපු හැම වෙලාවකම එයා මගේ ළඟින් ඉඳගෙන මට උදව් කරපු හැටි.. මාව සනසපු හැටි මගේ මතකෙට එන්න ගත්තා.. මගේ හදවත වේදනාවෙන් කෑගහන්න ගත්තා. මම එදා දවසෙම කල්පනා කලේ ඒ දිනූෂි ගැන. ඒත් මං කොහොමද දිනූෂිගෙන් කැමතිද කියලා අහන්නෙ.. එයාගෙ හිතේ මං ගැන සහෝදර ප්‍රේමයක්, යාලුකමක් ඇරෙන්න වෙන මොකුත්ම නැත්තං.. මට දිනූෂිගෙ යාලුකමත් නැතිවෙලා යයි.. අනේ එතකොට මට මාවම එපා වෙයි.. අනික දිනූෂි සුරංගනාවියකටත් වඩා ලස්සනයි.. ඒ වගේ කෙල්ලෙක් මං වගේ කොල්ලෙකුට ගැලපෙයිද..? ඇත්තටම මං ඒ තරම් කඩවසම් කොල්ලෙක් නෙමෙයි.. මං කලු, කැත, මහත කොල්ලෙක්.. මටත් නොදැනිම මගේ කම්මුල් දිගේ කඳුළු වැල් එක දිගට බේරන්න ගත්තා. මං ගොඩක් අසරණ වෙලා කියලා මට තේරුනේ ඒ වෙලාවෙයි.. ඒත් මගේ හිතේ තියෙන ආදරේ කොහොම හරි දිනූෂිට කියනවා කියලා මං හිතාගෙන.. වැඩි වෙලා නොගිහින්ම මං දිනූෂිට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තා.
“නුවන්....” මට රින්ග්ස් යන සද්දෙවත් ඇහුනෙ නෑ.. ඇහුනෙ දිනූෂි නුවන් කියල කතා කරනවා විතරයි.. දිනූෂි මං කෝල් එකක් දෙනකන්ම බලාගෙන ඉන්න ඇති.. මට එයා ගැන ලොකු දුකකුත් දැනුනා.
“දිනූෂි.. කොහොමද ඔයාට..?”
“ඔයා නැති නිසා ගොඩක් පාලුවෙන් ඉන්නෙ නුවන්.... ඔයාට කොහොමද..? දැන්ද ආවෙ..?” දිනූෂිගෙ හඬ බිඳිලා ගිහින් කියලා මට තේරුනා.
“මටත් ඔයා නැතුව ගොඩක් පාලුයි දිනූෂි.. මට මේ පාලුව කලින් දැනුනා නම් මං කීයටවත් මේ රටට එන්නෑ.. මං ඇවිත් නම් දැන් ටික වෙලාවක් වෙනවා..” මගේ හඬත් මටත් නොදැනිම බිඳිලා ගියා.
“අනේ... ඔයා කිව්වා ආපු ගමන්ම කෝල් කරනවා කියලා.. ඇයි මට කතා නොකලෙ නුවන්.... ඔයාට මාව අමතක උනාද..?” දිනූෂි අඬන්න ගත්තා.
“අනේ ඇයි ඔයා එහෙම හිතන්නෙ.... මට ඔයාව අමතක වෙන්නෑ.. මං කොහොමද ඔයාව අමතක කරන්නෙ දිනූෂි...... මං ආපු වෙලේ ඉඳන් කල්පනා කලේ ඔයා ගැන විතරයි...”
“මමත් එහෙමයි නුවන්.. ඔයා ගැනමයි හිතුවෙ.. මට ගොඩක් දුකයි ඔයා නැති නිසා..”
“දිනූෂි............................”
“හ්ම්....”
“මට ඔයාට දෙයක් කියන්න තියෙනවා....”
“ඕනම දෙයක් කියන්න නුවන්.. ඕනම දෙයක් කියන්න.. මං අහගෙන ඉන්නෙ..” ඒත් මට එයාට මගේ හිතේ තියෙන ආදරේ කියාගන්න බැරි වුණා.. මං ඔයාට ආදරෙයි දිනූෂි කියන වචන තුන හතර කියාගන්න බැරිව මං දිනූෂි ඉස්සරහ අසරණ වුණා.. මට දිනූෂිට මේක කියාගන්න හයියක් නැති හැටි.. මට මං ගැනම තරහක් ආවා.. මං දිනූෂිට කිව්වෙ වෙනම කතාවක්..
“දිනූෂි.. ඒක මං ඔයාට ආයෙ කෝල් කලාම කියන්නම්.... නැන්දා කෑම කන්න කතා කරනවා.. ඔයා පරිස්සමින් ඉන්න හොදෙ.. බුදු සරණයි..!”
“අනේ දැන් කියන්නකො.......” දිනූෂිගෙ කටහඬ අමුතුවෙලා කියලා මට දැනුණා.
“නැන්දා ළඟ.. මං ඔයාට අනිවා ආයෙම කෝල් කලාම කියන්නම්..” රහසින් වගේ මං කිව්වා.
“හ්ම්... බුදුසරණයි! ඔයත් පරිස්සමින් ඉන්න.. අනේ ඉක්මනින්ම කෝල් කරන්න නුවන්....”
“හරි පැටියො...” දෙයියනේ.................... මගේ කටින් ඒ වචනෙ ඉබේම පිටවුණා.. මං දිනූෂිට වචනයක්වත් කියන්න නොදී කෝල් එක කට් කරලා දැම්මා.. මගේ හිතට දැනුනෙ පුදුම තරම් ලැජ්ජාවක්..
මං ආයෙම ඇඳට පැනලා කොට්ටෙත් බදාගෙන කල්පනා කරන්න ගත්තා.. අනේ මට එයාට ආදරෙයි කියල කියාගන්න බැරි හැටි.. මගේ ඇස් වලට ආයෙම කඳුලු පිරෙන්න ගත්තා.. වැඩිය පරක්කු උනත් එයා මට අහිමි වෙන්නත් පුළුවන්.. ඇත්තටම දිනූෂිට කෝල් කරපු වෙලාවෙදි ඒක කියන්න උපරිමයෙන් උත්සාහ කලත් මට ඒක කියන්න ගොඩක් බය හිතුනා.. මොකද අන්තිමේදි එයාගෙ යාලුකමත් මට නැතිවෙයි කියලා.. ඒත් මං පැය කිහිපයකින් ආයෙම එයාට කෝල් එකක් ගත්තා.. ඒ මට මේක තවත් හිතේ තියන් දුක් විඳින්න බැරිකමටම..
(මුලින්ම පුංචි දෙයක් මතක් කරන්න ඕනි.. මේ කතාව එළකිරියෙ මගේ / ඔයාලගෙ යාලුවෙක්ට වෙච්ච සත්‍ය කතාවක්.. මට ඒ යාලුවගෙ නම සඳහන් කරන්න බැහැ.. මොකද එයා කිව්වා එයාගෙ නම කොතැනකවත් සඳහන් කරන්න එපා කියලා.. එයා මට දවසක් එයාගෙ ආදර කතාව PM එකක් හැටියට එවලා තිබුණා.. ඒ කතාව කියෙව්වාම ඇත්තටම මගේ ඇස් දෙකට කඳුළු පිරුණා.. මේ කොල්ලා මොන තරම් දුක් විඳන්න ඇත්ද කියලා.. මට නම් හිතාගන්නත් බෑ එහෙම දුකක් කොහොම ඉවසන්නද කියලා.. පස්සෙ මං ඒක පුංචි කතාවක් හැටියට ලිව්වා ඒ එයාගෙ සම්පූර්ණ අවසරය මත කිසිම නමක් සඳහන් නොකර.. ඔයාලටත් කියවන්න පුළුවන් වෙන්න..
ඔයාලට කතාව කියවනකොට තේරෙයි එයාගෙ ආදර කතාව අවසන් වුණේ මොන තරම් අවාසනාවන්ත විදියටද කියලා..)
ජීවිතේ කියන්නෙ හරි පුදුම දෙයක්.. සමහර අය ජීවිතේ විඳිනවා.. සමහර අය ජීවිතේ විඳවනවා.. මට නම් හිතෙන්නෙ මේ ජීවිත කාලෙදි අපිට හිමිවෙන දේවල් වලට වඩා අහිමිවෙන දේවල් වැඩියි කියලයි.. අපිට දෙයක් හිමිවුණාම උඩ පැන පැන හිනා වෙවී අපි ඒ සතුට උපරිමයෙන් විඳිනවා.. ඒත් ජීවිතේ වැඩිපුරම ආදරේ කරන දෙයක් අපිට අහිමි උනාම..? ජීවිත කාලෙම විඳව විඳව ජීවත් වෙනවා.. මගේ ජීවිතෙත් එහෙමම තමා.. මමත් විඳව විඳව ජීවත් වෙන කෙනෙක්.. හැමෝම කියන්නෙ ජීවිතේ තියෙන්නෙ විඳින්න මිසක් විඳවන්න නෙමෙයි කියලා.. ඒත් ඒක වචනෙටම විතරක් සීමාවෙච්ච දෙයක් කියලයි මට හිතෙන්නෙ.. තුවාලෙ තියෙන කෙනානේ ඒකෙ වේදනාවත් දන්නෙ.
මම නුවන්.. මං ඉගෙනගත්තෙ මිශ්‍ර පාසලක.. මට මතකයි දෙක වසරෙදි මගේ පංතියට ලස්සනම ලස්සන ගෑනු ළමයෙක් ආවා.. අපේ ගුරුතුමිය මේසෙකට ළමයි දහදෙනා ගානෙ දාලා කන්ඩායම් හදලා තිබුණෙ.. ඒ ගෑනු ළමයා ආවෙත් මගේ කණ්ඩායමට.. ඉතිං අපි එක දවසින්ම හොඳ යාලුවො උනා.. ඒ යාලුකම දෙකවසරෙ අවසානය වෙනකම්ම වෙනසක් උනේ නෑ.. ඒ විදියටම තිබුණා.. ඒත් දෙක වසරින් පස්සෙ අපි වෙනස් පංති වලට වැටුණා.. එයා වෙනම පංතියක.. මං වෙනම පංතියක.. ටිකෙන් ටික ඒ ගෑණු යාලුවව මගේ හිතින් අමතක වෙලා ගියා.. ඒ වෙනකොට එයා මුණගැහෙන්නෙත් නැති තරම්..
වේගයෙන් කාලය ගෙවිලා යද්දි අපි හය වසර පන්තියෙදි ආයෙත් මුණගැහුණා. හැබැයි එයාට නම් මාව චුට්ටක්වත් අමතක වෙලා තිබුණෙ නෑ. මාව දැකපු ගමන්ම ඒ ගැණු ළමයා මගේ ගාවින්ම ඇවිත් වාඩි උනා. එතකොට මට විතරක්ද ඒ යාලුකම අමතක වෙලා ගියේ. මං මොන තරම් නරක කොල්ලෙක්ද..? ෂිහ්.. ඇතත්ම කිව්වොත් මට ඒ වෙනකොට මේ ගෑණු ළමයගෙ නමවත් මතක තිබුණෙ නෑ. මං මුලින්ම එයාගෙන් ඇහුවෙ.
“ඔයාගෙ නම මොකක්ද..?” කියලා.. එයා ටික වෙලාවක් හිනා වෙවී මගේ දිහා බලන් හිටියා.
“අයියෝ.. ඔයාට මගේ නමවත් මතක නැද්ද..? මම දිනූෂි..” මට දෙන්න උත්තරයක් නෑ.. ඇත්තම කිව්වොත් ඉතිං මට නම මතක නෑනෙ. මං නෑ කියලා අඟවන්න ඔලුව වැනුවා.
“ඔයාට මගේ නම මතකද..?” මං ඒ ගෑණු ළමයා දිහා බලලා ඇහුවා.
“මොකද මතක නැත්තෙ.. ඔයා නුවන්නේ..” මට පුදුමත් හිතුනා.. අවුරුදු පහක්ම ගෙවිලා ගියා. අපි දෙන්නා මුණගැහුනෙම නෑ. ඒත් මෙයාට මගේ නම අමතක වෙලා නැති හැටි.
“හ්ම්.. මම නුවන්.. ඉතිං ඔයාට කොහොමද..?” මං හරස් ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා.. ඒ ඇහුවෙ කතාව වෙන පැත්තකට හරවන්න උවමනාවකින් නෙමෙයි.. ඒ කාලෙදි මට ඒ තරම් දැනුම් තේරුම්කමක් තිබුණෙ නෑ.. මට ඕන උනේ එයා එක්ක කතා කරන්න විතරයි.
ඔහොම කෙමෙන් කෙමෙන් කාලය ගෙවිලා ගියා. වාසනාව කියන්නෙ නවය, දහය වසරවල් වෙනකම්ම අපි දෙන්නා එකම පන්තියටයි වැටුණෙ.. ටික දවසක් යද්දි එයයි මමයි ආයෙමත් හොඳම යාලුවො උනා. ඒ යාලුකම කොච්චර දුරදිග ගියාද කියනවා නම් අපේ ගෙදරට එයාවත්, එයාගෙ ගෙදරට මාවත් අමුත්තො වුණේ නෑ.. ගොඩක් වෙලාවට අපි එකටමයි හිටියෙ.. අනිත් ළමයි එකතුවෙලා පිස්සු නටන වෙලාවල් වලදි මමයි දිනූෂියි කතාවක් දාගෙන ඉන්නවා.. ඒ කාලෙදි හැමෝම හිතුවෙ මායි දිනූෂියි අතර ආදර සම්බන්ධකමක් තියෙනවා කියලා.. මොකද අපි දෙන්නා නිතරම එකටමනේ ඉන්නෙ.. මටත් සමහර වෙලාවට හිතුනෙ මං මේ කරන වැඩේ වැරදිදෝ කියලා.. මොකද කලින් වගේ අපි පුංචි ළමයි නෙමෙයිනේ.. දැන් අපි දෙන්නම දහය වසරෙ.. සමහර වෙලාවට කොල්ලො මට එක එක ඒවා කියන්න ගත්තා.. කෙල්ලොත් දිනූෂිට අරවා මේවා කියන්න ගත්තා.. ඔය ගැන අපේ ඉස්කෝලෙ ගුරුවරුන්ටත් ආරංචි උනා.. මොකද අපි දෙන්නා ඉන්න විදිය දැකලා එයාලටත් සැක හිතෙන්න ඇති.. පුදුම කරුමයක්නේ.. කෙල්ලෙකුටයි කොල්ලෙකුටයි යාලුවො විදියටවත් ළඟින් ඉන්න බැරිද.. කෙල්ලෙක් ළඟින් කොල්ලෙක් ඉන්නවා නම් ඒක ආදර සම්බන්ධයක්ම වෙනවද..? මේක නම් පුදුම ලෝකයක්.. සමහර වෙලාවට අපේ සංස්කෘතිය මට ගැන කලකිරීමක් ඇතිවුණා. දවසක් දෙමාපිය රැස්වීමකදි..
“මට දිනූෂිගෙ අම්මටයි, නුවන්ගෙ අම්මටයි ටිකක් කතා කරන්න ඕනෙ..” පංතිභාර ගුරුතුමිය හැම ළමයෙක්ගෙම දෙමාපියො ඉස්සරහ මහා හයියෙන් කිව්වා. හැමෝම අපි දිහා බැලුවෙ කවදාවත් නොදැකපු සත්තු දෙන්නෙක් දිහා බලනවා වගේ.
“ඔව් කියන්න ටීචර්..” අපේ අම්මා ඉස්සරහට පැනල කතා කරන්න ගත්තා.
“දීනූෂි දුවගෙයි, නුවන් පුතාගෙයි අතර සම්බන්ධයක් තියෙනවා.. ඒක බොහොම ඉක්මනින් නතර කරන්න වෙයි.. නැත්නම් ඒක ඉගෙනීමට ලොකු බාධාවක්.. අනික ඉස්කෝලෙ ඇතුලෙ පෙම් පලහිලව් පටන්ගන්න කොහොමටත් අවසර නෑ..” අපේ පංතිබාර ගුරුතුමිය කියවගෙන කියවගෙන ගියා.. දිනූෂිගෙ අම්මයි, අපේ අම්මයි මූණින් මූන බලාගන්නකොට සමහර දෙමාපියො අතින් කටත් වහගෙන ආයෙම අපි දිහා බලන්න ගත්තා. මේ මොන මල මගුලක්ද දෙයියනේ..
“එහෙම දෙයක් නෑ ටීචර්.. ඒ දෙන්නා හොඳ යාලුවො විතරයි.. යාලුකම ගැන වැරදියට තේරුම් ගන්න එපා.. ඕනම දෙයක් ගැන වැරදි ඇහින් බැලුවොත් ඒක පේන්නෙ වැරැදි දෙයක් විදියටම තමා.. මටත් අපේ පුතා කිව්වා පංතියෙ ළමයි හිතන් ඉන්නෙ දිනූෂි එක්ක මගේ සම්බන්ධයක් තියෙනවා කියලා.. එයාලා ආපේ යාලුකම වැරදියට තේරුම් අරන් ඉන්නෙ අම්මෙ කියලා.. එයාලගෙ එහෙම දෙයක් නෑ මිස්..” අපේ අම්මට තරහ ගිහින්දෝ මිස්ටත් ගුරුහරුකම් දෙන්න ගත්තා.. එයාට තරහ යන එක සාධාරණයි කියලයි මට නම් හිතුනෙ.. අපේ අම්මා කිව්ව කතාවත් ඇත්තනේ.. හොඳ දෙයක් දිහා උනත් වැරදි ඇහින් බැලුවොත් ඒක පේන්නෙ වැරදි දෙයක් වගේ..
“කොහොම ළමයි ගැන මීට වඩා හොයලා බලන්න.. මං කිව්වෙ ළමයින්ගෙ හොඳටයි..” එහෙම කියලා ගුරුතුමිය කතාව නැවැත්තුවා.
කාලය ගෙවිලා ගියේ විදුලි වේගයෙන්.. අපි සාමාන්‍ය පෙල අවසන් කලාට පස්සෙ හැම ළමයෙක්ටම ලැබෙනවා වගේ අපිටත් දීර්ඝ නිවාඩුවක් ලැබුණා. ඇත්තටම ඒ දවස්වල මම හිටියෙ හුඟක් පාලුවෙන්.. මට ගමේ වැඩිය යාලුවො හිටියෙ නෑ.. ඇත්තම කිව්වොත් අපේ වයසෙ කොල්ලෙක් හොයන්නවත් නැති තරම්. දවසක් තාත්තා මට මෙහෙම යෝජනාවක් ගෙනාවා.
“පුතා.. ඔයා ගෙදරට වෙලා පාලුවෙන් ඉන්න එකේ මැලේශියා වල ඉන්න නැන්දලා යන්න.. ඒක පොඩි චේන්ජ් එකකටත් එක්ක හොඳයිනේ..”
ඒක නම් අපූරු අදහසක් තමයි. තාත්තා එහෙම කියනකොට මගේ හිත සතුටින් පිරිලා ගියේ මටත් නොදැනිම. මට පුංචි කාලෙ ඉඳන් ආසාවක් තිබුණා ප්ලේන් එකක යන්න. මොකද මං ඒ වෙනකන් ප්ලේන් එකක ගිහින් තිබුණෙ නැති නිසා. ඉතිං මගේ බලාපොරොත්තුව ඉෂ්ඨ වුණ එකට මං ගොඩක්ම සතුටු උනා. මම තාත්තගෙ අදහසට එකපයින් කැමති උනා වගේම මම හනිකට දුවලා ගිහින් මගේ හොඳම යාලුවා දිනූෂිට කෝල් එකක් ගත්තා.
“හෙලෝ දිනූෂි.. මං නුවන්..” මං එයාට කෝල් එක දුන්නෙ හුඟක් සතුටින්.
“අනේ... නුවන්.. ඉතිං කොහොමද ඔයාට.. මම නම් ගොඩක් පාලුවෙන් අනේ ඉන්නෙ.. ඔයාවත් නෑනෙ කතා කරන්න.. ඉතිං ඔයා මොකද කරන්නෙ..?” දිනූෂි එක දිගට කියාගෙන කියාගෙන ගියා..
“මම හොඳින් ඉන්නවා දිනූෂි.. මේ දවස් වල නම් ඉතිං ගෙදරටම වෙලා තමා ඉන්නෙ.. හරිම කම්මැලි වැඩක්.. ඒත් මට අද තාත්තා සතුටු හිතෙන යෝජනාවක් ගෙනාවා..”
“ආහ්.. ඒ මොකක්ද ඒ..?”
“හ්ම්.... එයා කියනවා ගෙදරට වෙලා කම්මැලිකමේ ඉන්නෙ නැතුව වෙනසකටත් එක්ක නැන්දලහ ගිහින් එන්නලු..”
“ආ.. ඒක නම් හොඳයි තමා.. මාත් මේ හරිම කම්මැලිකමේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නෙ.. ඉතිං ඔයාලගෙ නැන්දා ඉන්නෙ හුඟක් දුරද..?”
“ඔව්.. එයා ලංකාවෙ නෙමෙයි ඉන්නෙ.. මැලේෂියා වල..”
“මොකක්..?” දිනූෂි ගැස්සිලා යනව වගේ මට දැනුනා..
“ඔව්.. මං නිවාඩුවට එහේ යනවා දිනූෂි.. මට නම් අද මාර හැපි..”
“අනේ...... මං එතකොට ඔයාව දකින්නෙ කොහොමද.. හග්... හග්...... ග්...” දිනූෂි අඬන්න ගත්තා.
“මාස තුනක් වගේනෙ ලමයො.. මං ඉක්මනට එනවනේ ගිහින්..”
“ම්.... ඔයාගෙ කැමැත්තක්......” දිනූෂි ඒක කිව්වෙත් අඬ අඬමයි..
“එහෙනම් මං දැන් තියන්නම්.. හවසට ඔයාට කෝල් කරන්නම් දිනූෂි.. බුදුසරණයි!.. ඔයා පරිස්සමින් ඉන්න..”
“හ්ම්.. ඔයාටත් බුදුසරණයි” එහෙම කියලා අපේ දුරකතන කතාබහ අවසන් වුණා.
මැලේෂියාවට යන්න කලින් දවසෙ මං දිනූෂිව මුණගැහෙන්න ගියා. එයා මගේ ගාවට හිනාවෙවී දුවගෙන ආවත් ළඟට ආවම ඒ හිනාව නැතිව ගියා. මොකද මේ කෙල්ලට එකපාරටම උනේ.. මං මගෙන්ම අහගත්තා.
“දිනූෂි..... මං හෙට යනවා.. ආයෙ මාස තුනකින් තමා ඔයාව බලන්න එන්න වෙන්නෙ..” එහෙම කියද්දි දිනූෂිගෙ රතු වෙලා තිබිච්ච පුංචි ඇස් දෙක තවත් රතු වෙනවා මං දැක්කා.
“හ්ම්..... පරිස්සමින්..”
“අයියෝ.. ඔයාට එච්චරද දිනූෂි කියන්න තියෙන්නෙ..?” මං හිනාවෙන ගමන් දිනූෂිගෙන් ඇහුවා.
“මට වෙන මුකුත් කියන්න දෙයක් නෑ නුවන්..” වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න කියලා ඇස් කොනේ හිරවෙලා තිබිච්ච කඳුළු වැල් දෙකක් දිනූෂිගෙ කම්මුල දිගේ ගලාගෙන ගියා..
“ඇයි ඔයාට මුකුත් ගෙන්න එපාද..?” මං ඒ මූණින් ඇස් අහකට අරගෙන ආයෙම ඇහුවා.
“එපා... මුකුත්ම එපා.. ඔයා පරිස්සමින් ගිහින් එන්න.. මට ඒ ඇති...” එයා ඒ ටික කිව්වෙ බිම බලාගෙන ගොඩක්ම හෙමින්.
“බයවෙන්න එපා දිනූෂි.. මං ඉක්මනින්ම එනවා ඔයාව බලන්න.. මාස තුනයිනේ.. ඕක ඉක්මනින් ගෙවිලා යයි.. කෝ ඔයාගෙ අම්මයි, තාත්තයි නැද්ද.. එයාලටත් කියලා යන්න ඕනි.. නැත්තං හරිනෑනෙ..”
“ඒ දෙන්නා ටවුන් එකට ගිහින්.. දැන්ම එන එකක් නෑ..”
“ඒකත් එහෙමද..? එහෙනම් ඔයා අම්ම ආවම කියන්න දිනූෂි.. මං ගියා කියලා.. එහෙනම් මං යනවා...”
“නුවන්............”
මං යන්න කියලා හැරුණත් දිනූෂිගෙ කටහඬ ඇහුණ නිසා මං නැවතුනා. ඒ එක්කම දිනූෂි දුවගෙන ඇවිත් මාව බදාගත්තා.. එයා හොඳටම අඩනවා.. දෙයියනේ.. මේ කෙල්ලට මොකද උනේ.. මං හෙමීට එයාගෙ ඔලුව අතගාන්න ගත්තා.
“අනේ දිනූෂි ඇයි මේ..?”
“ඇයි තමා.. යන්නම් කියන්න එපා...... ගිහින් එන්නම් කියන්න.. ඔයා ආයෙ මාව බලන්න එනවනේ...” එයා අඬ අඬම කියන්න ගත්තා. යකඩෝ මේකි මං කියන වචන ගැනත් මේ තරම් දුරට හිතනවද..?
“සොරි දිනූෂී.. සොරි.. එහෙනම් මං ගිහින් ඉක්මනින්ම එන්නම් ඔයාව බලන්න...”
“හ්ම්.. අනේ පරිස්සමින්..”
“ආහ්.. දිනූෂි.. ඔයාට මං එහේ ගියාම කෝල් කරන්නම්.. එතකොට බය නෑනෙ.. මෙන්න මේ ෆෝන් එක ඔයා ගාවම තියාගන්න.. ගියපු හැටියෙම මං ඔයාට කෝල් කරනවා..”
එහෙම කියලා මං යන්න හැරුනා.. ඒ සුදු කම්මුල් හොඳටම රතුවෙලා. ඒ මදිවට කඳුළු වලින්ම ඒ මූණ තෙමිලා ගිහින්.. ගෙදර එද්දි මගේ හිතටත් ලොකු දුකක් දැනුනා.. ඒත් මාස තුනකින් මං ආයෙම එනවනේ.. එතකොට දිනූෂිව ඕන තරම් බලන්න බැරියෑ කියලා මං හිත හදාගත්තා..
ඊළඟ දවස වෙද්දි මට මැලේෂියාවට යන්න පුළුවන් උනා. ඒත් මට මේ ජීවිතේ නොදැනුණු අමුතුම මූසල හැඟීමක් දැනෙන්න ගත්තෙ එහේ ගියාම තමා. තනිකම, පාලුව හැම දෙයක්ම මගේ ඉහටත් උඩින් දැනෙන්න ගත්තා. මං දන්න කියන කවුරුත් මේ රටේ නෑ. නැන්දගෙ පවුලෙ අය හිටියත් මගේ හිතට කිසිම සතුටක් ආවෙ නෑ. මගේ හිතේ වද දෙන එකම ප්‍රශ්නය උනේ දිනූෂි. මට මැලේෂියාවට ආවට පස්සෙයි දැනුනෙ මට එයා නැතුව මොහොතක්වත් ඉන්න බෑ කියලා. මට දැනුනා යාලුකමට වඩා එයා ගිය දෙයක් මගෙයි දිනූෂිගෙයි අතර තියෙනවා කියලා. ඒක මට හොඳටම දැනෙන්න ගත්තෙ එයා මාව මැලේෂියා එන්න කලින් වැලඳගනිපු වෙලාවෙ. දෙයියනේ..... මං කොහොමද දැන් දිනූෂිව බලන්නෙ.. මං ඉන්නෙ එයාගෙන් කොච්චර ඈතකද..? ඒ අහිංසක මූණ.. ඒ අහිංසක ඇස් දෙක, ඒ අහංසක හිනාව.. මට මැවිලා පේන්න ගත්තා.. අපි ඉස්කෝල කාලෙ ගතකරපු හැටි, එයා මගේ ළඟින් හිටපු හැටි.. හැම එකක්ම එකින් එක මගේ ඇස් ඉස්සරහ පෙලගැහෙන්න ගත්තා.. මට ප්‍රශ්නයක්, කරදරයක් ආපු හැම වෙලාවකම එයා මගේ ළඟින් ඉඳගෙන මට උදව් කරපු හැටි.. මාව සනසපු හැටි මගේ මතකෙට එන්න ගත්තා.. මගේ හදවත වේදනාවෙන් කෑගහන්න ගත්තා. මම එදා දවසෙම කල්පනා කලේ ඒ දිනූෂි ගැන. ඒත් මං කොහොමද දිනූෂිගෙන් කැමතිද කියලා අහන්නෙ.. එයාගෙ හිතේ මං ගැන සහෝදර ප්‍රේමයක්, යාලුකමක් ඇරෙන්න වෙන මොකුත්ම නැත්තං.. මට දිනූෂිගෙ යාලුකමත් නැතිවෙලා යයි.. අනේ එතකොට මට මාවම එපා වෙයි.. අනික දිනූෂි සුරංගනාවියකටත් වඩා ලස්සනයි.. ඒ වගේ කෙල්ලෙක් මං වගේ කොල්ලෙකුට ගැලපෙයිද..? ඇත්තටම මං ඒ තරම් කඩවසම් කොල්ලෙක් නෙමෙයි.. මං කලු, කැත, මහත කොල්ලෙක්.. මටත් නොදැනිම මගේ කම්මුල් දිගේ කඳුළු වැල් එක දිගට බේරන්න ගත්තා. මං ගොඩක් අසරණ වෙලා කියලා මට තේරුනේ ඒ වෙලාවෙයි.. ඒත් මගේ හිතේ තියෙන ආදරේ කොහොම හරි දිනූෂිට කියනවා කියලා මං හිතාගෙන.. වැඩි වෙලා නොගිහින්ම මං දිනූෂිට දුරකථන ඇමතුමක් ගත්තා.
“නුවන්....” මට රින්ග්ස් යන සද්දෙවත් ඇහුනෙ නෑ.. ඇහුනෙ දිනූෂි නුවන් කියල කතා කරනවා විතරයි.. දිනූෂි මං කෝල් එකක් දෙනකන්ම බලාගෙන ඉන්න ඇති.. මට එයා ගැන ලොකු දුකකුත් දැනුනා.
“දිනූෂි.. කොහොමද ඔයාට..?”
“ඔයා නැති නිසා ගොඩක් පාලුවෙන් ඉන්නෙ නුවන්.... ඔයාට කොහොමද..? දැන්ද ආවෙ..?” දිනූෂිගෙ හඬ බිඳිලා ගිහින් කියලා මට තේරුනා.
“මටත් ඔයා නැතුව ගොඩක් පාලුයි දිනූෂි.. මට මේ පාලුව කලින් දැනුනා නම් මං කීයටවත් මේ රටට එන්නෑ.. මං ඇවිත් නම් දැන් ටික වෙලාවක් වෙනවා..” මගේ හඬත් මටත් නොදැනිම බිඳිලා ගියා.
“අනේ... ඔයා කිව්වා ආපු ගමන්ම කෝල් කරනවා කියලා.. ඇයි මට කතා නොකලෙ නුවන්.... ඔයාට මාව අමතක උනාද..?” දිනූෂි අඬන්න ගත්තා.
“අනේ ඇයි ඔයා එහෙම හිතන්නෙ.... මට ඔයාව අමතක වෙන්නෑ.. මං කොහොමද ඔයාව අමතක කරන්නෙ දිනූෂි...... මං ආපු වෙලේ ඉඳන් කල්පනා කලේ ඔයා ගැන විතරයි...”
“මමත් එහෙමයි නුවන්.. ඔයා ගැනමයි හිතුවෙ.. මට ගොඩක් දුකයි ඔයා නැති නිසා..”
“දිනූෂි............................”
“හ්ම්....”
“මට ඔයාට දෙයක් කියන්න තියෙනවා....”
“ඕනම දෙයක් කියන්න නුවන්.. ඕනම දෙයක් කියන්න.. මං අහගෙන ඉන්නෙ..” ඒත් මට එයාට මගේ හිතේ තියෙන ආදරේ කියාගන්න බැරි වුණා.. මං ඔයාට ආදරෙයි දිනූෂි කියන වචන තුන හතර කියාගන්න බැරිව මං දිනූෂි ඉස්සරහ අසරණ වුණා.. මට දිනූෂිට මේක කියාගන්න හයියක් නැති හැටි.. මට මං ගැනම තරහක් ආවා.. මං දිනූෂිට කිව්වෙ වෙනම කතාවක්..
“දිනූෂි.. ඒක මං ඔයාට ආයෙ කෝල් කලාම කියන්නම්.... නැන්දා කෑම කන්න කතා කරනවා.. ඔයා පරිස්සමින් ඉන්න හොදෙ.. බුදු සරණයි..!”
“අනේ දැන් කියන්නකො.......” දිනූෂිගෙ කටහඬ අමුතුවෙලා කියලා මට දැනුණා.
“නැන්දා ළඟ.. මං ඔයාට අනිවා ආයෙම කෝල් කලාම කියන්නම්..” රහසින් වගේ මං කිව්වා.
“හ්ම්... බුදුසරණයි! ඔයත් පරිස්සමින් ඉන්න.. අනේ ඉක්මනින්ම කෝල් කරන්න නුවන්....”
“හරි පැටියො...” දෙයියනේ.................... මගේ කටින් ඒ වචනෙ ඉබේම පිටවුණා.. මං දිනූෂිට වචනයක්වත් කියන්න නොදී කෝල් එක කට් කරලා දැම්මා.. මගේ හිතට දැනුනෙ පුදුම තරම් ලැජ්ජාවක්..
මං ආයෙම ඇඳට පැනලා කොට්ටෙත් බදාගෙන කල්පනා කරන්න ගත්තා.. අනේ මට එයාට ආදරෙයි කියල කියාගන්න බැරි හැටි.. මගේ ඇස් වලට ආයෙම කඳුලු පිරෙන්න ගත්තා.. වැඩිය පරක්කු උනත් එයා මට අහිමි වෙන්නත් පුළුවන්.. ඇත්තටම දිනූෂිට කෝල් කරපු වෙලාවෙදි ඒක කියන්න උපරිමයෙන් උත්සාහ කලත් මට ඒක කියන්න ගොඩක් බය හිතුනා.. මොකද අන්තිමේදි එයාගෙ යාලුකමත් මට නැතිවෙයි කියලා.. ඒත් මං පැය කිහිපයකින් ආයෙම එයාට කෝල් එකක් ගත්තා.. ඒ මට මේක තවත් හිතේ තියන් දුක් විඳින්න බැරිකමටම..
